Κάθε καλοκαίρι θυμάμαι τα προσκοπικά μου χρόνια. Εκεί στις αρχές του ’60, όταν όλα σχεδόν τα παιδιά ήταν πρόσκοποι και η προσκοπική Λέσχη, εκεί που είναι και σήμερα, άπλωνε τα φτερά της και τα σκέπαζε όλα με αγάπη. Δεν ήταν πολλές οι φορές που κατέβαινα στη Λέσχη, γιατί τα απογεύματα δεν ίσχυε το μαθητικό εισιτήριο στα λεωφορεία και το βαλάντιο του πατέρα δεν σήκωνε την «πολυτέλεια» του ολόκληρου. Θυμάμαι όμως με πόσο μεγάλη αγάπη μας αγκάλιαζαν, όχι μόνο οι Έφοροι κι οι Αρχηγοί αλλά και οι βαθμοφόροι. Και βέβαια ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεφύγουμε από τους δρόμους…
Θυμάμαι και την πρώτη κατασκήνωσή μου -και μοναδική για την υπόλοιπη ζωή μου…- στο Γιβάρι της Λαγκάδας. Παιδί 14-15 χρόνων τότε, με είχε εντυπωσιάσει. Δεν θα ξεχάσω την υπέροχη θαλασσινή βόλτα με τη βάρκα με την οποία πηγαινοερχόμασταν στη Λαγκάδα. Δεν θα ξεχάσω το ομαδικό πνεύμα και την τάξη καθ’ όλη τη διάρκεια της κατασκηνωτικής περιόδου. Τις νουθεσίες για να γίνουμε σωστοί πολίτες. Δεν θα ξεχάσω και μια «άσκηση» που μας σήκωσαν να κάνουμε μεσανυχτιάτικα, επειδή δήθεν κάποιος είχε χαθεί και έπρεπε να τον «ψάξουμε». Δεν θα ξεχάσω ότι κοιμόμασταν δίπλα - δίπλα με τον Βασιλάκη τον Σπανολιό, ούτε την επίσκεψη των γονιών του, κάποια Κυριακή, αφού οι δικοί μου δεν είχαν και το μέσο για να έρθουν.
Απολαυστικές ξένοιαστες μέρες σε ένα υπέροχο μέρος, με όμορφους ανθρώπους που μας πρόσεχαν και προσπαθούσαν να μας δώσουν όλη την αγάπη τους. Πώς να τους ξεχάσεις… Τους «κουβαλάς» μέσα σου όσα χρόνια κι αν περάσουν!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
