Ο καιρός ήταν ωραίος και ιδανικός για εκδρομούλα. Έτσι τέσσερεις φίλοι θυμηθήκαμε την υπόσχεση που είχαμε δώσει στον εαυτό μας πηγαίνοντας πριν λίγες μέρες στο μοναστήρι των Αγίων Πατέρων. Ότι με την πρώτη ευκαιρία έπρεπε να κάνουμε μια επίσκεψη και στο αντίστοιχο του Αγίου Μάρκου στο Πένθοδο. Εδώ που τα λέμε, συνταξιούχοι και οι τέσσερεις και χωρίς πολλές υποχρεώσεις, ευκαιρία γυρεύουμε να ξεφεύγουμε από τη μονοτονία και την καθημερινή ρουτίνα…
Όπου λωλού το πεις, λοιπόν, την περασμένη Τετάρτη βρεθήκαμε με το αυτοκίνητο του Πέτρου καθοδόν για το μοναστήρι. Όμορφη η διαδρομή αλλά και ερημική καθώς πρωινιάτικα δεν συναντήσαμε ούτε ένα αυτοκίνητο στο δρόμο μας. Ανεβήκαμε, φτάσαμε στη στροφή, στρίψαμε αριστερά και να 'μαστε στο εξωτερικό «μπαλκόνι» του μοναστηριού. Βγήκαμε, ένα παγωμένο αεράκι μας «χάιδεψε» τα μάγουλα, κουμπώσαμε και τα μπουφάν μας γιατί το κρύο ήταν διαπεραστικό και μαγευτήκαμε από το γοητευτικό «πιάτο» που ξετυλιγόταν στα πόδια μας. Τι υπέροχη θέα που αιχμαλωτίζει το βλέμμα σου και δεν θέλεις να το αποστρέψεις. Και αναρωτήθηκα πώς τα «κατάφερναν» παλιά και όσα μοναστήρια χτίζονταν ήταν σε περιοχές απομονωμένες μεν αλλά αλήστου κάλλους. Ποιο να πιάσεις και ποιο να αφήσεις…; Τους Άγιους Πατέρες, τον Άγιο Κωνσταντίνο, το Μερσινίδι, τον Άγιο Στέφανο...;
Χτυπήσαμε το κουδούνι και μετά από λίγη ώρα το παραθυράκι της εξώπορτας άνοιξε και εμφανίστηκε το χαμογελαστό πρόσωπο του νεαρού ιερομόναχου Νικόδημου, με ράσο εργασίας. Μας άνοιξε, μας καλωσόρισε με ευγένεια και χαμόγελο και οδεύσαμε προς την εκκλησία. Η δεύτερη «υποδοχή» από τον Γέροντα Παρθένιο μέσα από τη μεγάλη ζωγραφιστή εικόνα του με τα εκφραστικά μάτια που είναι έτοιμος να σου «μιλήσει». Τέτοια η επιτυχία του αγιογράφου. Στην είσοδο και διάφορα αναμνηστικά από το μοναστήρι σε συμβολική τιμή.
Προσκυνήσαμε και βγαίνοντας από την κεντρική εκκλησία, στον πρόναο, να σου και ο ηγούμενος, γέροντας Γαβριήλ, με δυο μπαστούνια στα χέρια. Χάρηκε που μας είδε, καθίσαμε στις καρέκλες εμείς απέναντι από τον Γέροντα και τον Νικόδημο και αρχίσαμε το μπλα - μπλα. Το οποίο πού αλλού θα περιστρεφόταν παρά σε θρησκευτικά θέματα. Λαλίστατος ο Γαβριήλ ανακάτεψε της κάτω γης τα χώματα πηδώντας από την ιδιωτική στη μοναχική ζωή του (53 χρόνια), αλλά και μαχητής και υπερασπιστής, και μάλιστα με δυναμικό τρόπο, της δικής του αλήθειας. Βλέπετε, ένας δικός μας πήγε να του βγει από αριστερά, όσον αφορά τη Μαγδαληνή και την Παναγία. Και ο Γέροντας άστραψε και βρόντησε, με ευγένεια όμως, αλλά κι ο δικός μας δεν κώλωσε.
Μετά από αρκετή ώρα αμφότεροι έριξαν νερό κι αλάτι, βγαίνοντας από την εκκλησία κεραστήκαμε με σούμα, συκαλάκι και λουκουμάκι και απαθανατιστήκαμε σε ένα παγκάκι.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Ο ιερομόναχος Νικόδημος, με 17 χρόνια στα μοναστήρι, έχει αναμορφώσει όλους τους εσωτερικούς χώρους, ο καθένας από τους οποίους έχει τη δική του αποστολή. Εργαστήρια, μηχανήματα, εργαλεία. Μέχρι και πρόχειρο ιατρείο υπάρχει και φαρμακείο. «Πιάνουν» τα χέρια του είναι εργατικότατος και εκπληρώνει όλες τις ανάγκες του μοναστηριού και μπράβο του γιατί είναι άξιος!
