Από την αγαπητή Ειρήνη Νικολάκη - Καλαμάρη τα παρακάτω για τους «Πρόσφυγες της κατοχής» κα την ευχαριστώ θερμά:
«Ήταν μια ήρεμη και φωτεινή μέρα του νησιού μας με λίγα αραιά λευκά συννεφάκια να σεργιανίζουν στον ουρανό, όταν τελείωσα το διάβασμα του βιβλίου "Οι πρόσφυγες της κατοχής" του αγαπητού και πάντα δημιουργικού εργάτη του λόγου Δημήτρη Φρεζούλη, μια εξαιρετική εργασία των εκδόσεων Άλφα Πι.
Με ένα συναίσθημα συγκίνησης και κάποιας αδιόρατης θλίψης, η ματιά μου περιπλανήθηκε για λίγο στο εξώφυλλο και χασομέρησε στον τίτλο. Αυθόρμητα ήρθε η σκέψη στο νου μου. Αν χρειαζόταν δεύτερη επιγραφή στο βιβλίο, άκρως αντιπροσωπευτική κατά την άποψή μου, δεν θα ήταν άλλη από τούτη. Για μια θέση στον ήλιο. Γιατί τι άλλο ζητούσαν οι βασανισμένοι άνθρωποι εκείνης της γενιάς, σημαδεμένης από πολέμους, πείνα και κατοχή, βλέποντας μέρα με τη μέρα να λιγοστεύει το φως, και τον κόσμο γύρω τους να σκοτεινιάζει όλο και πιο πολύ; Τούτες οι ζωντανές αφηγήσεις που δημοσιεύονται εδώ, συμπλήρωμα του προηγούμενου βιβλίου του Δημήτρη Φρεζούλη "Η ζωή στην κατοχή", είναι τεκμηριωμένες, γραμμένες με απλή, κατανοητή γραφή και φωτίζει τις μαρτυρίες που περιγράφονται ρεαλιστικά μέσα από τη ματιά των ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα. Μια καταγραφή συγκινητική, σπαρακτική πολλές φορές, γεμάτη μνήμες από τα απερίγραπτα δράματα των πρωταγωνιστών. Σε κάποιες περιπτώσεις, καθώς η μοίρα παίζει ενεργό ρόλο στην ακραία της εμφάνιση, συγκλονίζεσαι κι ανατριχιάζεις. Λες και διαβάζεις φανταστικές ιστορίες, κι όμως είναι γεγονότα που τα έχουν βιώσει αληθινά πρόσωπα, άνθρωποι δικοί μας, συγγενείς, φίλοι, γείτονες με απογόνους που ζουν και βαδίζουν ανάμεσά μας, συνοδοιπόροι της καθημερινής μας ζωής. Είναι μεγάλη η σπουδαιότητα τούτου του κοπιαστικού στο σύνολό του έργο, που γράφεται από το συγγραφέα με ευαισθησία και αίσθημα ευθύνης για να κρατηθούν από τον ιστό μιας πραγματικότητας, οι πικρές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας του νησιού μας πριν τις σκεπάσει η αχλή του χρόνου κι απλωθεί πάνω τους το πέπλο της λησμονιάς. Είναι μαρτυρίες - ντοκουμέντα που αφορούν το παρελθόν, όμως σχετίζονται με το παρόν και το μέλλον, καθώς το αύριο σκιάζεται ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Ας μην λησμονήσουμε, λοιπόν, τούτη την πολύτιμη κληρονομιά που οφείλουμε να σεβαστούμε και να διαφυλάξουμε, ας κρατήσουμε την αδάμαστη θέληση αυτών των ανθρώπων για ένα καλύτερο αύριο που τους κάνει να αγωνίζονται και να αντιστέκονται στον κατακτητή. Ας κρατήσουμε τη δύναμη, την πίστη στη ζωή, το θάρρος και την ελπίδα αυτών που έζησαν πλάι μας και πάλεψαν για το αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου. Για μια θέση στον ήλιο της γης».
Του Δημήτρη Φρεζούλη
