Μείωση της τιμής των ακτοπλοϊκών και αεροπορικών εισιτηρίων και ταυτόχρονα εφαρμογή ειδικών εκπτώσεων για τους μόνιμους κατοίκους ζητά το Παράρτημα Χίου της Ένωσης Εργαζόμενων Καταναλωτών Ελλάδας, σημειώνοντας ότι το κόστος τους πλέον πλησιάζει το μεγαλύτερο μέρος του μηνιαίου μισθού!
Και είναι μια αλήθεια και μια πραγματικότητα για όλους όσοι θέλουν να ταξιδέψουν εκτός Χίου. Και το φαινόμενο δεν είναι σημερινό. Τα τελευταία χρόνια τα εισιτήρια, αεροπορικά και ακτοπλοϊκά, είναι φωτιά και λαύρα. Και για να ταξιδέψεις πρέπει να το σκέφτεσαι κάνα μήνα προκειμένου να μην πέσεις έξω στον προϋπολογισμό σου. Και τι είναι ο κάβουρας και τι το ζουμί του, για τους περισσότερους τουλάχιστον. Γιατί υπάρχουν και εκείνοι που έχουν μια σχετική οικονομική άνεση και δεν λογαριάζουν πόσα θα πληρώσουν.
Με λίγα λόγια και σ’ αυτή την περίπτωση ριγμένοι είναι οι οικονομικά αδύναμοι και πρέπει να ξεραίνουν το σκατό τους για να ταξιδέψουν. Και μόνο όταν είναι μεγάλη ανάγκη. Βλέπε γιατρούς και Νοσοκομεία στην Αθήνα. Και φυσικά το ακριβό εισιτήριο είναι ανασταλτικός παράγοντας και για τον τουρισμό μας, αφού δεν φτάνει ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό για τον ερχομό και τη διαμονή.
Μια φορά και λίγο καιρό καθιερώθηκε και το μεταφορικό ισοδύναμο, πήραμε και τους ηλεκτρονικούς κωδικούς μας και έστω με μια καθυστέρηση κάτι παίρναμε πίσω. Τα τελευταία χρόνια καταργήθηκε, όπως φαίνεται, κι αυτό. Ένα μέτρο ελήφθη για την ανακούφισή μας και πήγε κι αυτό στο βρόντο.
Η Ένωση Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδος ΓΣΕΕ - Παράρτημα Χίου, κατέθεσε και προτάσεις προς την κυβέρνηση για μείωση των τιμών και για μια διαφορετική αντιμετώπιση των κατοίκων των νησιών. Θα ρίξει η κυβέρνηση καμιά ματιά; Μακάρι αλλά δεν το πιστεύω. Η διαμαρτυρία της Ενωσης ενδεχομένως να καταλήξει σε κάποιο καλάθι σκουπιδιών, όπως γίνεται συνήθως σε παρόμοιες περιπτώσεις.
Πάντως τόσο οι αεροπορικές όσο και οι ακτοπλοϊκές εταιρείες κοκορεύονται ότι αβγατίζουν τα κέρδη τους. Και από τη στιγμή που ο κόσμος δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, όταν μάλιστα είναι και ανάγκη, θα τις ενισχύει πληρώνοντας ακριβά εισιτήρια. Μέχρι πότε; Για μια ζωή!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
