Το διάβασα τις προάλλες σε αθηναϊκή εφημερίδα και δεν έγραφε κάτι καινούργιο, αφού το ξέρουμε και εμείς από δική μας εμπειρία. Σύμφωνα, λοιπόν, με έρευνα οι νέοι μας είναι ερωτευμένοι με τα κινητά τους τηλέφωνα και τα χρησιμοποιούν πιο πολύ για γραπτά μηνύματα. Και μόνο για γραπτά; Για ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Και μάλιστα εξ απαλών ονύχων αφού φροντίζουν οι μπαμπάδες και οι μαμάδες να τους τα προμηθεύουν για να μην είναι και… «πίσω του κόσμου» τα παιδιά τους.
Σιγά το νέο, θα μου πείτε… Δεν ξέρω τι περιέχουν αυτά τα μηνύματα, για να επιστρέψω στην αρχική σκέψη, αλλά θα μου φαινόταν πολύ περίεργο να μην αφορούν και τις σχέσεις τους και δη τις ερωτικές.
Και τι θυμήθηκα με την ευκαιρία; Τα δικά μας παιδικά χρόνια, εμάς των μεγαλύτερων, όταν δεν είχαμε όχι κινητά αλλά ούτε και σταθερά τηλέφωνα. Και βέβαια κάποιο τρόπο έπρεπε να βρούμε να επικοινωνούμε για να εκφράσουμε την αγάπη και τον έρωτά μας για το αντίθετο φύλο.
Όπως, δε, θα θυμάστε ο τρόπος ήταν τα ραβασάκια. Μικρά ή μεγάλα μηνύματα που γράφονταν σε χαρτάκια και έπρεπε να δοθούν με απόλυτη, παρακαλώ, μυστικότητα σε εκείνη ή σε εκείνον στον οποίο απευθύνονταν. Μάλιστα το γράψιμό τους μπορεί να ήταν και εύκολη και απλή υπόθεση. Το δυσκολότερο όμως ήταν να τα πασάρεις στο πρόσωπο που απευθύνονταν. Έπρεπε να βάλεις τη φαντασία σου να δουλέψει και να βρεις έμπιστο πρόσωπο για να μην σε πάρουν και χαμπάρι. Και άντε το έδινες. Το ίδιο προσεκτικός ή προσεκτική θα έπρεπε να είναι και οι αποδέκτες για το πώς και πότε θα το διάβαζαν και πού θα το έκρυβαν. Βλέπετε, ειδικά για τα κορίτσια, καραδοκούσε η μάννα, αφού τον καιρό εκείνο κάτι τέτοιες ενέργειες ήταν απαγορευμένες δια ροπάλου.
Πόσα δράματα είχαν διαδραματιστεί και τι ξύλο (!) είχε πέσει με αφορμή ένα ραβασάκι. Παρ’ όλες τις δυσκολίες όμως μη μου πείτε ότι δεν είχε το ραβασάκι τη δική του γλύκα άσχετα από τους κινδύνους που έκρυβε. Τώρα όλα είναι πολύ πιο εύκολα. Στέλνεις ένα μήνυμα στο κινητό και τελείωσες. Σιγά το πράμα…
Άντε να θυμηθούμε κι ένα χαρακτηριστικό: «Aν ήσουν λουλούδι θα ήσουν τριαντάφυλλο, αν ήσουν εποχή θα ήσουν η άνοιξη και αν ήσουν αστέρι θα ήσουν τόσο λαμπερός που θα έλαμπες ακόμα και την ημέρα!».
Τέλειο, ε;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
