Είναι συνηθισμένο φαινόμενο να γίνονται μισές δουλειές, ιδιαίτερα από δημόσιους ή δημοτικούς φορείς. Με αποτέλεσμα να επηρεάζεται η καθημερινότητά μας και να γίνεται πιο δύσκολη η ζωή μας… Και ποιες είναι οι πιο συνηθισμένες μισές δουλειές; Όσες έχουν σχέση με τις εργασίες που γίνονται στους δρόμους και ειδικότερα με τα σκαψίματα… Και μη μου πει κανείς πως δεν έχει κάποια τέτοια δυσάρεστη «εμπειρία» και δεν έχει αγανακτήσει…
Οι βλάβες ύδρευσης και οι διαρροές είναι από τα πιο συνηθισμένα φαινόμενα. Και, εκτός από τις μεγάλες καθυστερήσεις, μετά την επισκευή αφήνονται και πληγές αλλά και ένα οδόστρωμα μέσα στη λάσπη και στη σκόνη. Και κανένα συνεργείο δεν φροντίζει για τον καθαρισμό. Αφήστε που το τσιμεντάκι που σκεπάζεται η λακκούβα, μετά την επισκευή, είναι… τσιγαρόχαρτο. Και, βέβαια, όταν περάσει κάποιο βαρύ όχημα έχουμε ξανά σπάσιμο σωλήνας κ.λπ. Και τραβάτε κορδέλα μέχρι την επόμενη φορά.
Στο λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης είναι συνηθισμένες οι διαρροές… Και ναι μεν έρχονται συνεργεία για τις επισκευές, έστω με μεγάλη καθυστέρηση, όμως αφήνουν πίσω τους και κατάλοιπα… Μετά το σκάψιμο παραμένουν υπολείμματα χωμάτων που μετατρέπονται και σε λάσπη με αποτέλεσμα ο κεντρικός δρόμος να γεμίζει και περνώντας τα αυτοκίνητα να διασκορπίζονται η σκόνη και η λάσπη καθ’ όλο το μήκος και το πλάτος… Και φυσικά μεταφέρονται στις αυλές και στα σπίτια.
Προκαλείται, λοιπόν, μια κατάσταση αφόρητη και ενώ θα έπρεπε τα συνεργεία να καθαρίζουν την περιοχή με τα «κατορθώματά» τους, την αφήνουν στο έλεός της… Και επειδή η κατάσταση είναι εξοργιστική κάποιος πρέπει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα που άφησαν πίσω τους τα συνεργεία…
Χτες οι αγανακτισμένοι περίοικοι στο λιμανάκι βγήκαν με πλυστικά, σκούπες και φαράσια να μαζέψουν την «κόπρο του Αυγείου»… Και επειδή και το τσιμέντο που στρώθηκε ήταν τσιγαρόχαρτο φρόντισαν να προσθέσουν και δικό τους τσιμέντο.
Άραγε είναι υποχρέωση των περιοίκων ή της ΔΕΥΑΧ και των συνεργείων που επιστρατεύει; Υπάρχει καμιά απάντηση ή είναι όσα πάνε κι όσα έρθουν και ας κόψουν το κεφάλι τους οι γείτονες;
Στη φωτό οι περίοικοι επί το έργον…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
