Ανέκαθεν η επαφή και η επικοινωνία των ανθρώπων, ακόμα και των ημιάγριων, ήταν το αλατοπίπερο της ζωής τους. Συνευρίσκονταν, μιλούσαν, έλεγαν τη γνώμη τους, αντάλλασσαν απόψεις, τσακώνονταν για πολλά και διάφορα, ύψωναν και τη φωνή τους, κραύγαζαν, χαλούσαν τον κόσμο… Με λίγα λόγια όλοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είχαν ανάγκη να τα «πουν» με κάποιους άλλους, αφού ο άνθρωπος είναι και κοινωνικό ον.
Έτσι δεν έχαναν τις ευκαιρίες να συναντηθούν μεταξύ τους, για να μην είναι μόνοι και να ανταλλάξουν μια κουβέντα. Πιο παλιά στις αλήστου μνήμης βεγγέρες το χειμώνα και στις πεζούλες τα καλοκαίρια και στις μέρες μας σε καφετέριες κυρίως και μπαράκια οι νεότεροι.
Είναι η παροιμία που λέει «μοναχός, ούτε στον παράδεισο»… Τι παρατηρώ, όμως, τα τελευταία χρόνια, κάτι που δεν γινόταν πιο παλιά; Όχι μόνο στις τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο αλλά και στις επισκέψεις μας, εμείς οι μεγαλύτερης ηλικίας, όρθιοι ή καθιστοί, αρχίζουμε τα παράπονα που έχουν σχέση με την υγεία μας. Τη μια πονά το ένα, την άλλη το άλλο, την τρίτη κάτι διαφορετικό και τραβάτε κορδέλα. Έτσι ο ένας που εκφράζει τέτοιου είδους παράπονα, αφού ολοκληρώσει το ιστορικό ιατρικό του περιμένει να αρχίσει ο άλλος. Ο ένας κόβει κι ο άλλος ράβει. Αφήστε που κάποιες φορές ο ένας προσπαθεί να υπερβεί τον άλλον, ότι και καλά είναι σε χειρότερη μοίρα. Και βέβαια κανείς δεν είναι γιατρός στον οποίο δικαιολογημένα θα μπορούσες να εκθέσεις τα παράπονά σου.
Ούτε λίγο ούτε πολύ όλοι σχεδόν κλαιγόμαστε και οι συναντήσεις αλλά και τα τηλεφωνήματά μας έχουν να κάνουν με ιατρικά ιστορικά. Και όχι τίποτα άλλο αλλά και που τα λέμε δεν κερδίζουμε και τίποτα. Αντί να χαρεί ο τρίτος με τον οποίο θα μιλήσουμε, τον «φορτώνουμε» και με τα δικά μας προβλήματα υγείας. Και το φαινόμενο αυτό παρατηρείται τα τελευταία χρόνια. Δύσκολα θα βρεις κάποιον να σου πει κι ένα «δόξα τω θεώ». Μήπως πρέπει να αλλάξουμε τακτική;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
