«Δημήτριε…» σα ν' ακούω τη γλυκιά φωνή του αγαπητού Γιώργου Ζυμαράκη να με φωνάζει, σταματώντας το ποδήλατό του κάπου στην πόλη. Με τιμούσε με την προσοχή του και φυσικά τον αγαπούσα κι εγώ, όχι μόνο ως καλλιτέχνη αλλά και ως άνθρωπο. Ψηλός και ευθυτενής απέπεμπε μια ευγένεια, τα μάτια και τα χείλη του πάντα χαμογελαστά, ο προφορικός αλλά και ο γραπτός, όπως και ο εικαστικός λόγος του πάντα ξεχωριστός. Ένας ωραίος άνθρωπος και φυσιογνωμικά με λεπτούς τρόπους που σε κατακτούσε στην πρώτη επαφή μαζί του.
Ένας καλλιτέχνης με πηγαίο ταλέντο και τη δική του χαρακτηριστική τεχνοτροπία στη ζωγραφική. Ένας Χιώτης με όραμα, το οποίο μετέφερε στον καμβά για ριζικές αλλαγές στο νησί, έστω και αν φαινόταν, με μια πρώτη ματιά, ότι θα έμεναν μόνο στο μυαλό του, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κάστρο. Στο Κάστρο και στην φτωχιά προκυμαία που αγάπησε και τα πρώτα βήματα, οι ανησυχίες και η έφεση για ζωγραφική εκεί ανδρώθηκαν. Άκακος, απλός, καταδεκτικός, φιλικός με όλο τον κόσμο. Με μια μοναδική αγάπη και προσφορά για το νησί.
Όπως έγραψε η Έφη Αθανασίου, Ιστορικός Τέχνης – Ζωγράφος: «Σε μια εποχή που η τέχνη αντανακλάει τη μιζέρια και αρνητικότητα που κατακλύζει τον κόσμο η ζωγραφική του Γιώργου Ζυμαράκη, ερχόταν να φωτίσει τη ζωή μας, με το πανηγύρι της θετικότητας και της χαράς, που κάνει να ξεσπάει μπροστά στα κατάπληκτα, γοητευμένα μάτια μας. Μια ζωγραφική, που ξαναφέρνει τη χαρά και την αγάπη, που δεν τολμούσαμε πια, ούτε να ονειρευτούμε».
Στην πάλαι ποτέ «Ζωή στο Κάστρο» (εκδόσεις Άλφα Πι) ήταν αφιερωμένο το τελευταίο βιβλίο του ΖΥΜ που μας εξέπληξε, για μια φορά ακόμα, όχι μόνο από τα γραφόμενά του αλλά και από τις εικαστικές δημιουργίες που το συνοδεύουν και έχουν άμεση σχέση με τα τεκταινόμενα σ’ αυτό τον μικρό παράδεισο. Μεγαλώνοντας στο Κάστρο και τι δεν έχει να θυμηθεί. Με μνήμη ελέφαντα δεν έχει αφήσει τίποτα να πέσει κάτω από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της πολεμικής και μεταπολεμικής εποχής. Από τις πιο μικρές μέχρι τις πιο μεγάλες λεπτομέρειες που αφορούν τις συνήθειες και την καθημερινότητα εκείνων των χρόνων. Αλλά και των ανθρώπων, που έπαιζαν κάποιο πρωταγωνιστικό ή μικρότερο ρόλο στην ημερήσια διάταξη της ζωής του Κάστρου.
Ο Γιώργος Ζυμαράκης έγραψε και κόσμησε με τις ανάλογες, υπέροχες, ζωγραφιές του ένα αριστούργημα. Ένα βιβλίο για τη ζωή στο Κάστρο και στη φτωχιά προκυμαία, κάποια χρόνια πριν, που διαβάζεται ευχάριστα. Θα έλεγα απνευστί και σου αφήνει μια όμορφη γλυκιά ανάμνηση για όλα όσα πέρασαν ανεπιστρεπτί, αλλά διαβάζοντάς τα, με τέτοιο ρεαλιστικό τρόπο όπως τα έχει αποδώσει ο ΖΥΜ, έχεις την αίσθηση ότι κάπου εκεί κοντά ήσουν κι εσύ! Και χαίρεσαι και τις καταστάσεις, και την ατμόσφαιρα, και τους ανθρώπους του Κάστρου.
Ως άνθρωπος, ο Γιώργος Ζυμαράκης έμαθε να τιμά τη ζωή. Κι ως δημιουργός, να υπηρετεί την τέχνη με συνέπεια, σοβαρότητα κι αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό το λόγο η πρώτη του το ανταπέδωσε. Ενώ η δεύτερη, τον ευγνωμονεί. Αιωνία η μνήμη του!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Την Πέμπτη 26/1/23 στις 2.00 μ.μ. στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών θα πραγματοποιηθεί η κηδεία του.
