Τον ήξερα από μικρό παιδί γιατί του ρίχνω καμιά δεκαπενταριά χρόνια, αλλά καλά τον γνώρισα τα τελευταία δεκαπέντε. Μέχρι τότε δεν είχαμε πάρε - δώσε. Τον έβλεπα να παίζει μπάλα στον Ηρακλή, τον αντίκριζα να φορά τη στολή του λιμενικού, όταν συναντιόμασταν αλλάζαμε και καμιά καλημέρα, αλλά πέραν τούτων ουδέν.
Η κάθοδός μας στην Αγία Ερμιόνη σηματοδότησε και το καθημερινό σχεδόν πήγαινε έλα στην παράγκα των ψαράδων. Όμορφη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αλλά και στην παρέα καλοί και αγαπητοί συγχωριανοί φίλοι. Εκεί γνώρισα καλύτερα τον άνθρωπο που ήξερα από απόσταση και στην κυριολεξία με εντυπωσίασε. Και με εντυπωσίασε όχι μόνο με την παρουσία του, που πάντοτε ήταν ευχάριστη, αλλά και από το ότι ήταν παντογνώστης. Και να ’ταν μόνο αυτό; Εκτός των άλλων ήταν και δίπλα σ΄ όποιον τον είχε ανάγκη με ιδιαίτερη αγάπη και καλοσύνη, κάτι που δεν συναντάς εύκολα στις μέρες μας.
Ο λόγος για τον Παντελή Μουχλή, συνταξιούχο λιμενικό, ο οποίος με την ευρυμάθεια που τον διακρίνει με κατέπληξε. Είχε και έχει απάντηση σε κάθε ερώτημα, λύνει απορίες, έχει εξήγηση για όλα. Μάλιστα όλοι, εκτιμώντας αυτή την ικανότητα και δυνατότητα, σε αυτόν καταφεύγουν. Για να τους διευκρινίσει, να παραπέμψει, να συμβουλέψει, να παρέμβει. Και, όπως έγραψα και παραπάνω, είναι εντυπωσιακή η ευχέρεια αλλά και η καλοσύνη του Παντελή να συνδράμει και να βοηθά τον καθένα που πιθανότατα έχει την ανάγκη του. Ακόμα και σε ακατάλληλες ώρες σ΄αυτόν απευθυνόμαστε.
Προσωπικά έχω γνωρίσει λίγους τέτοιους ανθρώπους στα 73 χρόνια που ζω. Έναν αγαπητό φίλο που στην κυριολεξία είναι παντός καιρού και δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω που αφορά το συνάνθρωπό του. Πάντα με διάθεση, με όρεξη. Αβάρετος, έτοιμος ακόμα και να τρέξει όπου υπάρχει ενδεχόμενο να τον χρειαστείς, να «ψάξει» το πρόβλημα που σε απασχολεί, με υπομονή και με διάθεση πολύτιμου χρόνου, να επιμείνει, να αφιερώσει ώρα μέχρι να δει τι μπορεί να γίνει προκειμένου να λυθεί το όποιο πρόβλημα.
Και να΄ταν μόνο αυτό; Αλληλέγγυος στον απόλυτο βαθμό, καλοσυνάτος, φιλεύσπλαχνος με εθελοντική προσφορά όπου τον καλεί η συνείδησή του. Υπηρέτησε και επί έξι χρόνια και ως επίτροπος στην εκκλησία του Αγίου Ευστρατίου και έβαλε τη δική του σφραγίδα γράφοντας ιστορία και διορθώνοντας αρκετά στραβά κι ανάποδα, αλλά και προωθώντας ενέργειες για συντήρηση της εκκλησίας.
Ένας Παντελής παντός καιρού. Ξέρω ότι θα με μαλώσει για το σημερινό άρθρο μου γιατί, εκτός των άλλων, είναι και μετριόφρων και ταπεινός αλλά παρακολουθώντας από πολύ κοντά την πορεία του δεν άντεξα στον πειρασμό να μην γράψω δυο λόγια. Συγνώμη Παντελή και σε ευχαριστούμε για την μέχρι τώρα αφιλοκερδή, ακούραστη και ανεκτίμητη προσφορά σου. Και ελπίζω και εύχομαι να συνεχιστεί και από άλλες θέσεις.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
