Ναι μεν μπορεί να πίνουμε κανένα ποτηράκι, αλλά ευτυχώς στις μέρες μας δεν μεθάμε όπως έκαναν πιο παλιά και δεν ξέρανε τι τους γινότανε με αποτέλεσμα η χαρά να μετατρέπεται σε στενοχώρια και γκρίνια.
Πριν λίγα χρόνια είχε κυκλοφορήσει ένα μικρό βιβλιαράκι από τις εκδόσεις «άλφα πι» με αφηγήματα κάποιων περασμένων χρόνων, που επιμελήθηκε ο συγχωρεμένος Στέργιος Φασουλάκης. «Ιστορικές Φυσιογνωμίες και Λογοτεχνικοί Χαρακτήρες» ο τίτλος του και σε αυτό φιλοξενούνταν τέσσερα αφηγήματα των αείμνηστων Μ. Παπαμαύρου, Μ. Βασιλάκη, Χ., Γανιάρη και Γ. Μαδιά που αποτύπωσαν με γλαφυρότητα την εποχή τους.
Διαβάζοντας λοιπόν τότε την «Κλαδούρα», του συχωρεμένου του Παπαμαύρου, θυμήθηκα μοναδικούς χαρακτηρισμούς και εκφράσεις που ήταν στην ημερήσια διάταξη πριν από λίγα χρόνια, αλλά τώρα πια ανήκουν στο παρελθόν. Εκφράσεις και χαρακτηρισμούς που μπορεί μεν να μην τους εννοούσαν κυριολεκτικά οι γυναίκες, κυρίως, που τις έλεγαν, όμως έβγαζαν τα απωθημένα τους, έστω εκείνη τη στιγμή. Και βέβαια πάντα σχεδόν είχαν άμεση σχέση με το ότι οι άνδρες έφευγαν από το σπίτι για λίγο, αλλά έτσι και έβρισκαν «σκουρδούλα», όπως αποκαλούταν τότε το πιοτί, ξεχνούσαν να γυρίσουν πίσω… Και φυσικά οι γυναίκες τους, τους το έβγαζαν «ξινό»!
Απολαύστε: «Βρε αχαΐρευτε άνθρωπε! Εμείς που σ’ απαντέχουμε εν είμεστε, μαθές ανθρώποι; Πάμε! Πάμε που να σε παν οι τέσσερεις! Είντα μου παραστόλιασες εδευτού; Ω, που να μη σε χαρώ! Άλλη Λαμπρή να μη δεις! Ακόμα λέ(ει)! Ακόμα λε, που να του πει ο παπάς στ’ αφτί κι ο διάκος στο κεφάλι! Ω που να μη σε βρει του χρόνου, να μη σε βρει! Φάε, που να φας τη σκουρδούλα. Πρέπει και να διασκεδάσουμε! Αλλιώς α μας πέσει το παιδί. Διαβόλου φουφουνιέρα που 'σουν εσύ για κόσμο. Και τυραννείς και βασανίζεις και μένα στα χέρια σου!»…
Αυτά, μια φορά κι έναν καιρό που πέρασε πια ανεπιστρεπτί. Όταν τα διαζύγια ήταν δύσκολα και οι γυναίκες εκτονώνονταν με τον δικό τους τρόπο…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
