Τελικά, γενικά, είμαστε πολύ ανυπόμονοι… Δεν έχουμε πάρει ούτε μία τρίχα από τον συχωρεμένο τον… Ιώβ που υπέμεινε τα πάνδεινα, όχι μόνο χωρίς να βαρυγκωμεί, αλλά και με μεγάλη υπομονή. Εμείς ή εν πάση περιπτώσει οι περισσότεροι από εμάς, είμαστε «άλλου παπά ευαγγέλιο». Εντάξει, μπορεί να μην χαλάμε πάντα τον κόσμο με όσα υπομένουμε, αλλά αυτό το τέντωμα που έχουμε ανά πάσα ώρα και στιγμή είναι το κάτι άλλο…
Ταξίδευα πρόσφατα με την «Aegean» αεροπορικώς από τη Θεσσαλονίκη. Φτάσαμε λοιπόν με το καλό στο αεροδρόμιο, τροχιοδρόμησε το αεροπλάνο, αλλά πριν προλάβουν οι αεροσυνοδοί να πουν τίποτα για την αποβίβασή μας, οι περισσότεροι επιβάτες ήταν κιόλας όρθιοι. Τώρα γιατί είχαν κάνει υπομονή μισή ώρα ταξίδι και δεν μπορούσαν να κάνουν υπομονή 2- 3 λεπτά ακόμη ήταν ένα άλλο θέμα. Και η πλάκα ξέρετε ποια είναι; Στο αεροδρόμιο της Αθήνας, είτε πρώτος βγεις είτε τελευταίος είναι το ίδιο πράγμα αφού, έτσι κι αλλιώς, θα μπεις σε λεωφορείο για να σε μεταφέρει στις εγκαταστάσεις του αεροδρομίου. Μάλιστα, στη συγκεκριμένη περίπτωση είχε και καθυστέρηση το λεωφορείο, άργησε περίπου 10 λεπτά, αλλά παρά το ότι προαναγγέλθηκε από τα μεγάφωνα, όλοι σχεδόν όρθιοι με τις τσάντες υπό μάλης μην το «χάσουμε»…
Αντί να παραμείνουν στα αναπαυτικά τους καθίσματα και να περιμένουν με υπομονή να ανοίξουν οι πόρτες και να κατεβούν τους «έφαγε» για μια ακόμη φορά η ανυπομονησία τους. Με κάτι τέτοια δυσκολεύουμε τη ζωή μας και δεν μπορούμε να το καταλάβουμε κιόλας. Και μετά παραπονιόμαστε ότι είμαστε συνέχεια στην τσίτα. Μα, με τέτοια μυαλά που έχουμε στο κεφάλι μας…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Ανυπόμονοι, και μάλιστα σε απίστευτο βαθμό, είναι και κάποιοι οδηγοί είτε με τα αυτοκίνητά τους, είτε με τις μηχανές τους… Βλέπουν ότι μπροστά τους στη σειρά είναι 2-3 αυτοκίνητα, αλλά παρ' όλα αυτά, αγνοώντας τους κινδύνους για μετωπική σύγκρουση με όσους έρχονται αντίθετα, επιχειρούν προσπέραση. Για να «κερδίσουν» τι; Ένα δύο άντε τρία λεπτά, λέτε και θα χυθεί το γάλα… Η δική μας καρδιά όμως πάει στην Κούλουρη!
