Έγραφα χτες για τον νέο κανονισμό καθαριότητας, αλλά έτσι και μιλήσεις με κάποιον προϊστάμενο ή αρμόδιο για τα συνεργεία καθαριότητας του Δήμου Χίου, για τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν καθημερινά στην προσπάθειά τους να μας κρατήσουν καθαρούς, θα καραφλιάσεις! Ξέρετε είναι οι πιο σχετικοί με το θέμα της καθαριότητας και οι μόνοι που καθημερινά γίνονται μάρτυρες της κατάστασης που επικρατεί, αφού τη βρίσκουν μπροστά τους. Από την έλλειψη περιβαλλοντικής συνείδησης, από την απουσία παιδείας, από τον ζαμανφουτισμό μας, από την αναλγησία μας. Και το κακό είναι ότι δεν είμαστε μόνο εμείς οι μεγάλοι ή οι περισσότεροι από εμάς, για να μην τους βάλω όλους στο ίδιο τσουβάλι, αλλά και τα παιδιά μας. Τη μια ώρα καθαρίζουν οι άνθρωποι και την άλλη ώρα, κάποιοι από εμάς, καταφέρνουν και βρομίζουν εκεί που καθάρισαν λίγη ώρα πριν…
Το φαινόμενο δεν είναι, βέβαια, σημερινό, αλλά, βρε αδελφέ, θα περίμενε κανείς ότι κάτι έχει αλλάξει από το παρελθόν. Από τη στιγμή μάλιστα που «βομβαρδιζόμαστε» από περιβαλλοντικά μηνύματα και τα τελευταία χρόνια έχει θεσπιστεί στα σχολεία και η περιβαλλοντική εκπαίδευση. Δυστυχώς, όμως μυαλό δεν βάζουμε, εξακολουθούμε να είμαστε απρόσεκτοι, να μην μας ενδιαφέρει και να μην μας απασχολεί αυτή η ανεξέλεγκτη ρύπανση που προκαλούμε. Χωρίς να έχω ρατσιστική διάθεση είναι αυτό που λεγόταν πιο παλιά «τον αράπη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς»…
Έχω την εντύπωση ότι και αν ο καθένας από εμάς είχε έναν… ατομικό οδοκαθαριστή δίπλα του, πάλι δεν θα μας προλάβαινε. Το να βρομίζουμε και να πετάμε σκουπίδια όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε είναι στη φύση μας. Και μετά έχουμε και το θράσος και παραπονιόμαστε κιόλας από πάνω! Ε, μα τι να σου κάνει η υπηρεσία καθαριότητας όταν εμείς δεν έχουμε ούτε ιερό, ούτε όσιο; Όλα τα παραπάνω τα έχω ξαναγράψει, αλλά στου κουφού την πόρτα…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
