Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε χαρακτηρίσει την Ελλάδα «ένα απέραντο φρενοκομείο». Με δεδομένη άλλη μια Σύνοδο Κορυφής για τη χώρα μας και μαραθώνιες διαβουλεύσεις των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, ένα είναι σίγουρο, οι Τράπεζες είναι κλειστές και η χώρα στο ρελαντί, με κίνδυνο πάντα να σβήσει, ενώ μέχρι την Τετάρτη η Βουλή θα πρέπει Ζωής θέλοντος… να «τυπώνει» Νόμους, που θα πρέπει από τώρα και στο εξής να εφαρμόζουμε, εκτός αν δεν καταλάβαμε αυτό που είπε η κακή, όχι πάντως για τη χώρα της, Μέρκελ: «Έχουμε χάσει κάτι σημαντικότερο από το νόμισμα, την εμπιστοσύνη».
Άρα λοιπόν δεν έχουμε νόμισμα… αυτό το καταλαβαίνουν πλέον και οι πολιτικά χαζοί, όσο για την εμπιστοσύνη, μην έχουμε αυταπάτες, ό,τι δεν κάνουμε εμείς θα το κάνουν αυτοί. Γιατί πρέπει να βγαίνουμε στη σύνταξη στα 65 από αύριο και όχι το 2022, ποιούς δουλεύουμε; Γιατί οι πρόωρες συντάξεις θα πρέπει να κοπούν με το μαχαίρι προσεχώς και όχι αύριο; Μέχρι πότε θα λέμε ότι θα αξιοποιήσουμε τη δημόσια περιουσία; Πιο ξεφτίλα δεν γίνεται. Από την ώρα που δίνουμε από αυτά που δεν έχουμε πλέον, για να ενοικιάζουν οι υπερμεγέθεις και μη παραγωγικές Δημόσιες υπηρεσίες 20-30 κτήρια στο κέντρο, πάντα, της πόλης, να είναι και κοντά στην αγορά στο... διάλειμμα από το fecebook, θα έρθουν και θα μας πάνε με το ζόρι στο άδειο “Καλουτάς”. Από την ώρα που έχουμε το Ξενία και ρημάζει θα το πουλήσουν αυτοί. Τα δύο τοπικά παραδείγματα είναι απλά ενδεικτικά. Αν δεν καταλάβαμε πάντως, αυτά μας είπαν και στην τελευταία Σύνοδο, τα υπόλοιπα είναι τεχνικές λεπτομέρειες.
Όσο για το «απέραντο φρενοκομείο» που ο νονός εκτός της βαπτίσεως του επιτυχούς ονόματος, έβαλε κι εκείνος το χεράκι του για να υπάρξει, ας δώσει όποιος θέλει άλλον ορισμό. Πέντε μήνες στείλαμε έναν γραφικό με δύο φ, να στείλει τη χώρα στα Τάρταρα, μετά βάλαμε τον κόσμο να ψηφίσει σε ένα «δημοψήφισμα» που κάποτε η ιστορία θα κρατήσει τα ονόματα των Δικαστών του Συμβουλίου Επικρατείας, παρακαλούμε, που το είδαν έγκυρο… κάνοντας τους χαζούς, τι σημαίνει να το εκτελεί στην ουσία ένα Συμβούλιο της Ευρώπης, με το κύρος που κουβαλάει, όπου ψηφίσαμε ΟΧΙ σε κάτι που δεν υπήρχε, για να προκύψει ΝΑΙ επί του πρακτέου, αφού η χώρα έφαγε και το τελευταίο ευρώ από τους κουμπαράδες των παιδιών της. Μετά πήγαμε εκεί που... φτύσαμε να γυρέψουμε δανεικά πάλι κι αγύριστα, με το απίθανο για Χώρα επιχείρημα ότι ο θάνατός μας στοιχίζει περισσότερα από τη ζωή μας και τώρα κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε, πως δεν θα ξυπνήσουμε ξαφνικά από έναν εφιάλτη και θα πάμε για... ούζα.
Ο εφιάλτης είναι εδώ, στον γολγοθά που μας περιμένει, αφού στην ουσία για όσους δεν το κατάλαβαν ακόμα, έτσι που τα έφτιαξε το πολιτικό σύστημα, με την ανωριμότητα και την ψήφο μας, δεν συζητάμε να μας βγάλουν από το ευρώ, συζητάμε ότι δεν μπορούμε να πάμε ούτε στη δραχμή. Όσο για τις ευθύνες πρώτα απ’ όλα του Πρωθυπουργού, θα έχουμε το χρόνο να τα πούμε, αλλά προς το παρόν κρατήστε τη ρήση του Μακιαβέλι, που συμβουλεύει τον «Ηγεμόνα» του: «Ο ηγεμόνας οφείλει να γίνει μεγάλος υποκριτής και κρυψίνους, μαθαίνοντας να φέρνει, με κατεργαριά, σύγχυση στα μυαλά των ανθρώπων, κάνοντάς τους να πιστέψουν στην απάτη του».