Πηγαίνοντας στη Χίο τώρα τον Ιούνη, είχα… συγκάτοικο στο καράβι Μυτιληνιό με θητεία αρκετών ετών, ως Καθηγητής Πανεπιστήμιου, στην Αμερική. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα για μόνιμη πλέον παραμονή απεφάσισε να «αναζωογονήσει» τα κτήματα των προγόνων του! Αποτέλεσμα: Παραγωγή και τυποποίηση αρκετού εκλεκτού ελαιολάδου! Μετά 48 ώρες επιστρέφοντας στο σπίτι μου (Μαρούσι), παρέα μου πάλι Μυτιληνιοί συνταξιούχοι: Όλοι τους είχαν πάει στην πατρίδα τους την Μυτιλήνη και είχαν ασχοληθεί με τα ελαιόδεντρα και τα αμπέλια τους με αποτέλεσμα να συλλέξουν ωραίες ελιές και να κάνουν εκλεκτό λάδι.
Στον ημερήσιο τύπο (Νέα, Σαββατοκύριακο 6-7 Ιουνίου) και με τον τίτλο «Αστάθμητος Παράγων» και υπότιτλο «Αμπέλι, ελιά, καράβι», διαβάζω ένα άρθρο του εκλεκτού συνεργάτη των Νέων κ. Χρήστου Χωμενίδη, εις το οποίο αναφέρει ότι ο ξακουστός ποιητής αείμνηστος πλέον Οδυσσέας Ελύτης[1] είχε πει τότε: «Με ένα αμπέλι, μια ελιά και ένα καράβι ξαναφτιάχνεις την Ελλάδα». Βέβαια ο ίδιος ο κ. Χωμενίδης διερωτάται, «σε ποιον θα ανήκει το αμπέλι, ποιος θα κλαδεύει την ελιά και ποιος θα κουμαντάρει το καράβι!...» Οι απαντήσεις υπάρχουν στο άρθρο του κ. Χωμενίδη, ο οποίος στο ίδιο άρθρο του αναφέρει ότι «ο χρηματιστής Πολ Γκογκέν μούτζωσε τις ευρωπαϊκές ανέσεις κι εγκαταστάθηκε αυτοβούλως στην Ταϊτή. Στερήθηκε μεν τα μεγαξωτά βρακιά και τα παρισινά καφέ, έγινε δεν μέγας ζωγράφος».
Εγώ προσωπικά το έχω σκεφθεί πολύ πριν την κρίση: Με μια πετονιά (ψάρια), ένα τουφεκάκι (κυνήγι) και ένα μικρό «μπαξέ» (λαχανικά) μπορώ να επιβιώσω. Όσο και να σας φαίνεται περίεργο είμαι ολιγαρκής και θα είμαι αυτάρκης με λίγα εφόδια. Άλλωστε έχω και κάποια ηλικία που μου επιτρέπει να ελπίζω ότι δεν θα ζήσω και πολλά χρόνια. Και – όπως έχω ξαναγράψει – έχω ετοιμάσει τον τάφο μου στο Δημόσιο Νεκροταφείο[2] πάνω από το Μερσινίδι με ωραία… θέα! Βέβαια διερωτώμαι αν θα βρω ησυχία με τον προσφυγικό συνοικισμό (στην κυριολεξία) που έγινε δίπλα στο νεκροταφείο. Έτσι η επιστροφή στις ρίζες μας και στη φύση, είναι θέμα χρόνου!...
Αγαπητοί φίλοι: Τι μας έμεινε στη ζωή; Ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης και ένα ευχαριστώ!
Και εγώ σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.
Με ΑΓΑΠΗ,
Αναστάσιος Ιωάννου Τριπολίτης
Ένας ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΟΣ ΧΙΩΤΗΣ
[1] Οδυσσέας Ελύτης, κατά κόσμον Οδυσσέας Αλεπουδέλης (1911-1996), και αυτός εκ Μυτιλήνης, μέγας ποιητής που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979.
[2] Σε πολλά νεκροταφεία των Αθηνών γράφει απ’έξω «Κοιμητήριο». Σε σχετική ερώτησή μου η απάντηση ήταν: «Γιατρέ μου δεν πεθαίνουμε, κοιμώμεθα αναμένοντας την Ανάστασή μας κατά τη Δευτέρα Παρουσία».