Τις προάλλες, στις 15 του Οκτώβρη, «πάτησα» τα 70 και αναρωτήθηκα αν, τώρα πια, είμαι… γέρος και με τη βούλα που λένε. Πέρασαν οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια, οι δεκαετίες και, για σκέψου, είπα στον εαυτό μου, έφτασες αισίως στα 70! Κι εδώ που τα λέμε δεν είναι και μικρή υπόθεση, έτσι; Όταν, μια φορά κι έναν καιρό, και μάλιστα όχι και τόσο μακρινό, ακόμα και οι 50άρηδες θεωρούνταν γέροι και έφευγαν με συνοπτικές διαδικασίες…
Μόνο, ξέρετε, όταν πια «πιάσεις» τα 70, αρχίζει και η αντίστροφη μέτρηση, αφού έτσι κι αλλιώς τα χρόνια που σου απομένουν είναι πια μετρημένα. Έστω, να πας στα 90 (λέτε στα… 100;) πόσα χρόνια μένουν; Λίγα, έτσι;… Και περνάνε τώρα που μεγαλώσαμε και πιο… γρήγορα, ε; Βλέπετε, περνάνε τα αναθεματισμένα και δεν τα παίρνεις χαμπάρι που λέει ο λόγος. Και πόσες φορές δεν αναρωτιόμαστε, βρε πότε ήμουν 20 και έκανα αυτό, πότε 30 και έκανα το άλλο, αμέ στα 40 που «πετούσα»; Έλα ντε… Μόνο που όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν, πέρασαν ανεπιστρεπτί και πρέπει να προσαρμόζεσαι στο παρόν…
Πάντως δεν με πείραξε που πάτησα τα 70… Και απορώ με εκείνους, και κυρίως εκείνες, που ενοχλούνται και κρύβουν τα χρόνια τους. Λέτε και, άμα τα «κρύψουν», δεν θα ισχύουν και δεν θα είναι όσο είναι, αλλά όσο φαίνονται, επειδή ίσως τους κολακεύει η εμφάνισή τους. Ή κάποιοι άλλοι συμμαθητές θα μου πουν «έλα μωρέ από τώρα γεράσαμε;». Εντάξει μπορεί να μην… τρέχουν τα σάλια μας ακόμα, αλλά έχουμε βρε αδέλφια μια μεγάλη ηλικία. Τι να κάνουμε, δηλαδή… Αλλάζει; Δεν αλλάζει!
Ζητούμενο είναι να έχουμε τα μυαλά μας, να είμαστε όρθιοι και να χαλαρώνουμε και να κάνουμε, τώρα πια, ό,τι μας αρέσει. Αυτό είναι το «μυστικό» για τους 70άρηδες, 80άρηδες, 90άρηδες. Και να μη σκεπτόμαστε το «φευγιό». Έχουμε ακόμα… χρόνια μπροστά μας. Γένοιτο!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
