Έτσι τον λέω και τώρα που η είδηση έπεσε σαν κεραυνός.
Κεραυνός για όσους δεν ξέραμε, γιατί ο Γιάννης Ράλλης το πάλεψε σιωπηρά για δύο μήνες.
Μόνο που η μάχη με τον καρκίνο έχει μόνο έναν… νικητή.
Έτσι ο Γιάννης δεν έλυσε αυτό το μαθηματικό πρόβλημα και μας την… έκανε μεσούντος του κορωνοϊού.
Εξαιτίας του μάλιστα θα έχει μια κηδεία χωρίς πολύ… βαβούρα, γιατί ο Γιάννης ήταν τόσο απλός, που την τελευταία φορά που τον είδα και δεν θυμάμαι γιατί χάνονταν πάλι ο κόσμος απ’ τα… προβλήματα, εμείς συζητούσαμε του καλού καιρού έξω από το Ομήρειο, το μέγα θέμα ενός… ψωμιού, που ανακάλυψε που γίνεται με την τάδε ζύμωση κ.λ.π.
Έτσι τώρα μετά την κεραυνιά θα ήθελα να τον αποχαιρετήσω, με κάτι που έγραψα τον Νοέμβριο του 2013 όταν προτού του πάρω συνέντευξη τον… δασκάλεψα ότι για λόγους δεοντολογίας θα τον προσφωνώ κύριο Ράλλη.
Οπότε γυρίζει και μου λέει.
Αν είναι έτσι… φεύγω. Θα μείνω μόνο αν με λες Γιάννη.
Αυτά λοιπόν Γιάννη έγραψα τότε και στα αφιερώνω αντί επικήδειου που δεν θα ακουστεί.
«Ο καθηγητής, Σχολικός Σύμβουλος Μαθηματικών πλέον στο Βόρειο Αιγαίο (κάτι σαν... επιθεωρητής), Γιάννης Ράλλης, ήρθε στο ραντεβού του νωρίτερα, με δύο απαιτήσεις.
Να τον λέω Γιάννη... και να τον ρωτήσω τί είναι τα Μαθηματικά.
Καθήμενος πρόσεξε να καμουφλάρει και τα λίγα παραπάνω κιλά του, αφού ο Γιάννης πέρα από ορθολογική σκέψη ως ερωτευμένος με τα Μαθηματικά, έχει και τις αδυναμίες του, την καλή παρέα δηλαδή σε κανένα ταβερνάκι, οπότε τι να σου κάνει το… πινγκ – πονγκ.
Διότι ο Γιάννης υπήρξε μανιώδης αθλητής του (από τους πρώτους σε πανεπιστημιακούς αγώνες) όπως του αρέσει μανιωδώς και το μπάσκετ, αλλά με μια ιδιαιτερότητα. Βλέπει τους αγώνες (της Εθνικής) μετά, και μόνο αν ακούσει ότι νικήσαμε.
Ο Γιάννης Ράλλης γεννήθηκε το 1952, μετά το Μαθηματικό Αθηνών, έκανε μεταπτυχιακό στο Λονδίνο, δούλεψε ως φροντιστής, ήταν Γραμματέας της Επιτροπής Διασύνδεσης του Πανεπιστημίου Αιγαίου με την τοπική κοινωνία, διορίστηκε στην εκπαίδευση και για ένα χρόνο ήταν Δ/ντής του 4ου Γυμνασίου.
Άνθρωπος της πιάτσας, απλός, εραστής της καλής μουσικής (έχει μεγάλη συλλογή δίσκων βινυλίου), είναι ευθύς, ήπιων τόνων και ξεκάθαρος.
Στο Σχολείο θέλει αυστηρότητα, δεν διστάζει να θέσει τον προβληματισμό γιατί παντού, σχεδόν, στον κόσμο οι μαθητές φορούν ομοιόμορφα ρούχα, ενώ εδώ προήγαμε την ισοπέδωση, λέει ευθαρσώς ότι αν επέλεγε ξανά, θα γινόταν δάσκαλος, κυρίως όμως ο Γιάννης ξέρει πως όλα τα κάνει η σκληρή δουλειά.
Βλέπετε από τα μάτια του δεν φεύγει ποτέ ένας ταχυδρόμος, που δύο σχεδόν δεκαετίες φορτωνόταν στον ώμο την τσάντα και πήγαινε για διανομή στις Καρυές με τα πόδια, για να τον σπουδάσει, ο πατέρας του».
