Αναμνήσεις της Σοφίας Καρασούλη και του γιου της Παναγιώτη, λίγα χρόνια πριν στο σινεμαδάκι του Δημοτικού Κήπου…
«Τα καλοκαίρια του μικρού Παναγιώτη στη Χίο ήταν πάντα αλληλένδετα με τον Δημοτικό Κήπο. Μαζί κι εγώ. Στο καφενείο του κήπου για μια μανταρινάδα Κάμπου ή έναν φραπέ και συνάντηση με φίλες εγώ, ενώ ο μικρός έπαιζε στην παιδική χαρά ή τριγύριζε στα χωματένια μονοπάτια.
“Για δε, τούτος εδώ θέλει αλάνα!» είχε πει κάποτε ο συχωρεμένος θείος μου ο Μιχάλης όταν τον είχαμε συναντήσει στα παγκάκια του κήπου με την παρέα του. Ο αεικίνητος τότε Παναγιώτης -κάπου στα τρία του- στριφογύριζε, πότε τρέχοντας να κοιτάξει τα παγώνια, πότε σκαρφαλώνοντας στα παρτέρια, πότε κλοτσώντας την μπάλα που είχαμε φέρει μαζί. Έτσι ο Κήπος έγινε η αλάνα μας, κι εκεί περνούσαμε πολλά από τα ξένοιαστα πρωινά μας.
Στα τέσσερά του με πέντε, ανακάλυψε ο μικρός μας και τον υπαίθριο κινηματογράφο, το Σινέ-Κήπος. Ποια ήταν η πρώτη ταινία που είδε εκεί; Μπορεί μια από τις Ιστορίες των Παιχνιδιών, μπορεί αυτή με το ψαράκι Νέμο. Θυμάμαι τη χαρά του όταν έσβησαν τα φώτα κι άρχισαν οι μαγικές εικόνες να προβάλλονται στη λευκή οθόνη. Σινεμά ο παράδεισος...
Από τότε, δεν χάναμε ταινία. Κάθε τρεις μέρες που άλλαζαν οι ταινίες, κι εμείς εκεί! Μερικές φορές τον πήγαιναν ο παππούς με τη γιαγιά. Του έδιναν και χαρτζιλίκι να πάει στο διάλειμμα να πάρει ποπ-κορν. Μεγάλη ουρά, κοντό το μικρό κι αμάθητο από ελληνικές ουρές, έμεινε τελευταίο. Μόλις επήρε το ποπ-κορν, σβήνουν τα φώτα! Και τώρα; Πού καθόταν; Πατάει μια φωνή «Παππού!» πιο δυνατή κι από τον βρυχηθμό του Βασιλιά των Λιονταριών. Χρόνια μετά, μάς το έλεγε ο πατέρας μου κι έσκαγε στα γέλια.
Ακολούθησαν άπειρες ταινίες, παιδικές και αργότερα άλλες, μερικές Ελληνικές, πολλές ξένες, αρκετές εμπορικές, αρκετές ξαναπαιγμένες, ταινίες καλλιτεχνικές, φεστιβάλ... Η εμπειρία πάντα μοναδική. Η νύχτα να πέφτει πάνω στις λεύκες του κήπου, η δροσιά του βραδινού, η λεπτή μυρωδιά από τα λουλούδια του Κήπου, η ταξιδιάρικη μαγεία στην οθόνη...
Σήμερα είδα με θλίψη τις εικόνες αυτές της εγκατάλειψης του υπαίθριου κινηματογράφου του Κήπου. Τις έδειξα στον Παναγιώτη. Δακρύσαμε... Και κάναμε μικρή πρωινή «αγρυπνία» στον αγαπημένο μας κινηματογράφο του καλοκαιριού και στη Χίο μας που χάνεται».
Ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις Σοφία και Παναγιώτη.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
