“Ευχαριστούμε τον ελληνικό λαό για τη φιλοξενία και τη βοήθειά του, είμαστε ευγνώμονες, αλλά εμείς ήρθαμε στη χώρα σας για να φύγουμε για άλλα μέρη. Εδώ, ακούμε, τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά, εδώ θέλετε να φύγετε εσείς... άρα πού να μείνει χώρος για μας;”
Τα λόγια του απεργού πείνας, δασκάλου Αγγλικών στη Συρία, βαρούν σαν σφυριά, η αδυναμία από τη μη λήψη τροφής ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, όμως η καταγγελία που κάνει στη συνέχεια είναι πολύ σοβαρή και πρέπει, αν ευσταθεί, να επέμβει άμεσα ο ΟΗΕ, αφού η χώρα μας παραβιάζει κατάφωρα το δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη νομική συμβουλή και υποστήριξη.
“Είμαστε εδώ δύο μήνες, κανείς δεν μας λέει τι θα γίνει, δεν έχουμε πρόσβαση σε Δικηγόρο, να μάθουμε πού βρίσκεται η υποβολή αιτήματός μας για άσυλο. Περνάει η μέρα και η επόμενη είναι ακριβώς η ίδια. Δεν μπορούμε να ζούμε έτσι, θέλουμε να μας βοηθήσετε να φύγουμε. Άλλωστε καταλαβαίνουμε ότι σας γινόμαστε τόσο καιρό αβάσταχτο βάρος, αλλά η κράτησή μας στη Χίο δεν είναι δική μας επιλογή”.
Η απεργία πείνας αυτών των ανθρώπων συνεχίζεται.
