Με την εναέρια καταγραφή του εγκαταλελειμμένου χωριού της «παλιάς Ποταμιάς» απασχολήθηκε αυτή τη φορά το Δη.Πε.Θε. Βορείου Αιγαίου, ως συνέχεια προηγούμενων αντίστοιχων παραγωγών που αφορούν στην ανάδειξη επιλεγμένων ιδιαίτερων τοποθεσιών της Χίου.
Η «Παλαιά Ποταμιά», απομονωμένη, καλά κρυμμένη ανάμεσα σε καταπράσινους λόφους και χωράφια που εκτείνονται μεταξύ της Αμανής και του Πελινναίου όρους, μαγεύει αλλά και τρομάζει τον επισκέπτη της.
Είναι χτισμένη σε μια κατάφυτη χαράδρα, η οποία διασχίζεται από δυο χειμάρρους, τους Καρυδάτο (που πήρε το όνομά του από τις καρυδιές που
υπήρχαν στην περιοχή) και Απέσω. Οι πρώτοι κάτοικοι πρόλαβαν να χτίσουν τα σπίτια τους στην αριστερή πλευρά του χωριού που έβλεπε ο ήλιος. Κατέφθασαν από τον Άγιο Γιώργη, μια τοποθεσία κοντά στο χωριό της Πυραμάς, που όμως ήταν εύκολα προσβάσιμη από τους πειρατές. Οι μετέπειτα κάτοικοι έχτισαν τα σπίτια τους στην ανήλιαγη πλευρά. Στην ακμή του, το χωριό είχε περίπου 300 κατοίκους.
Και ενώ η τοποθεσία παρείχε ασφάλεια και προστασία στους κατοίκους, ο ήλιος έβλεπε το χωριό λίγες μόνο ώρες, με αποτέλεσμα την εμφάνιση φυματίωσης που αποδεκάτισε αρκετούς ανθρώπους. Το χωριό χαρακτηρίστηκε ανθυγιεινό και αφιλόξενο. Οι ασθένειες και ο σεισμός του 1949, υπήρξε η αιτία της απόφασης ώστε το 1955 να εγκαταλειφθεί, έτσι οι κάτοικοί του έχτισαν τη «Νέα Ποταμιά» μόλις 2 χιλιόμετρα ψηλότερα. Το ηλεκτρικό ρεύμα δεν πρόλαβε να φτάσει στο παλιό χωριό ποτέ.
Σήμερα, ανάμεσα στα ερείπια των πέτρινων σπιτιών, διακρίνεται το σχολείο, χτισμένο το 1911 (από τον ίδιο άνθρωπο που έχτισε το σχολείο της Βολισσού), όπως επίσης και η εκκλησία του Άγιου Αντώνη.
Παλαιότερα, δίπλα στην αυλή του σχολείου υπήρχαν τουαλέτες και λουτήρες για τους κατοίκους. Τα σπίτια ήταν χτισμένα με πέτρα, χωμάτινο πηλό και στην οροφή τους αρχικά είχαν κορμούς και χώμα. Η παλιά γέφυρα του χωριού είχε κατασκευαστεί από ξύλο καστανιάς, ενώ λίγο πιο πέρα, στα αριστερά του χωριού, δεσπόζει η «παλιά βρύση» που πότιζε όσους δεν είχαν πηγάδια. Η παλιά βρύση ήταν ένα μικρό κτίσμα που αγκάλιαζε τη βρύση που έως και σήμερα τρέχει νερό. Πριν τη φωτιά του 2007, το τοπίο ήταν πολύ πιο πράσινο από ό,τι τώρα. Στις μέρες μας τα ερείπια των σπιτιών έχουν εναρμονιστεί με τη γύρω φύση, δημιουργώντας ένα μοναδικό αλλά και τρομακτικό σκηνικό.
Σκηνοθεσία/Μοντάζ: Γιάννης Ζαφείρης, Μουσική: Μ. Harami, Φωτογραφία: Βασίλης Παχουνδάκης, Δ/νση παραγωγής: Ιωάννα Μπαλάσκα, Επιμέλεια κειμένων (στα Αγγλικά): Ιφιγένεια Σωτηράκη, Τενική υποστήριξη: Ηλίας
Κλέτσας, Βοηθοί: Μαρία Ζαννίκου, Γιάννης & Σταύρος Αθανασίου.
