Αγαπητή Αλήθεια,πάντα ανήμερα της Κουρνάς (Ζωοδόχου Πηγής) "συν γυναιξί και τέκνοις" με το αστικό λεωφορείο ανηφορίζαμε τις φιδίσιες στροφές των Καρυών και άμεσα τρέχαμε να προσκυνήσουμε στο μοναστηράκι το εικόνισμα της Παναγίας.
Οι τάβλες με τα Θυμιανούσια και Νεχωρούσικα παστέλια δεν περνούσαν απαρατήρητες.
Ακολουθούσαν τα παιχνίδια στις σκάλες του βουνού ,ο καφές από το' θέρμος' της μητέρας με τα λαμπριάτικα κουλουράκια της Μ.Πέμπτης από τον Καλογέρικο φούρνο.
Η μεγαλύτερη χαρά ήταν οι ολάνθιστοι σπάρτοι που μας προκαλούσαν για τη σύνθεση μιας ταπεινής ανθοδέσμης.
Στην επιστροφή αντικρύζαμε το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου Πελάγους και νοιώθαμε ένα σφίξιμο στην καρδιά που οι μαθητικές διακοπές τελείωναν!
Και μετά την ιχνηλάτηση στα χρόνια της αθωότητας έρχεται η παρατήρηση αυτής της εαρινής πολιορκίας..
Η φύση θυμήθηκε τα χαμομήλια ,τις άλυκες παπαρούνες,τις μαντολάτες μαργαρίτες,το αποτοξινωτικό ταραξάκο,τους ζοχούς και τις μολόχες.Η ξυνήθρα όμως που σηματοδοτεί την ισορροπία απουσιάζει.
Το βλέμμμα σκαρφαλώνει στις βεράντες με τα κόκκινα γεράνια και τις πορτοκαλιές βεγόνιες .Οι κίτρινες μιμόζες , οι νερατζιές και οι ανθισμένοι ευκάλυπτοι συμπληρώνουν την εικόνα της καθημερινής μου άσκησης.
Τα πουλιά σιωπούν καθότι τους λείπουν οι μηχανικοί ανταγωνιστές...
Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Αναστασία Μανδάλα