Τα χρόνια φεύγουν, πετάνε σαν γοργόφτερα πουλιά, και καθώς ο ένας χρόνος διαδέχεται τον άλλον, το μυαλό ταξιδεύει και γυρνά πίσω πάντα στα παλιά…
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι έχουν συχνές αϋπνίες κι η ανήσυχη σκέψη τους ζητά να βρει διέξοδο για να μπορέσει να ηρεμήσει το βασανισμένο μυαλό…
Αυτό συνέβη και στη γράφουσα απόψε κι αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας εικόνες από τα παλιά που ήρθαν στο νου και θέλησαν να βγουν από την καρδιά και να γίνουν λόγος γραπτός και να διαβαστούν με πρώτη ευκαιρία.
Ενορία και ναός μου επί 85 ολόκληρα χρόνια ο Αι Γιάννης ο Θεολόγος στην οδό Ατσικής. Δέος, κατάνυξη, γαλήνη και αγαλλίαση, γεμίζει την ψυχή μου κάθε φορά που εισέρχομαι στο Ναό και αντικρίζω τη σεβάσμια μορφή του ξεχωριστού, πολυαγαπημένου, μαθητή του Χριστού μας. Του γλυκύτατου μαθητή στον οποίον ο Κύριος μας εμπιστεύθηκε την Αγία και αγαπημένη Μητέρα Του, λίγο πριν παραδώσει το πνεύμα Του στον Ουράνιο Πατέρα, με τούτα τα λόγια: «Ιωάννη, ιδού η Μήτηρ σου». Βουρκώνουν τα μάτια φέρνοντας στο νου αυτές τις εικόνες και η καρδιά πάλλεται περίεργα…
Γυρνώ πολλά χρόνια πίσω… Ζω τα αθώα παιδικά, με ιερέα τον αείμνηστο παπά Χανιώτη, τα εφηβικά – κατοχικά χρόνια του 40 - 44 – με ιερέα τον αείμνηστο λευίτη Μιχ. Τάτση. Κι ήμασταν τότε αρκετά παιδιά, κορίτσια και αγόρια, που ο παπά Μιχάλης μας είχε σαν δικά του παιδιά. Ζούσαμε τότε την καθημερινότητα γύρω και μέσα στον ιερό ναό, μια και εκείνα τα χρόνια δεν είχαμε και άλλα ενδιαφέροντα. Άλλωστε κι ο παπά Μιχάλης ήταν «ψυχούλα» και δεν παρέλειπε τα Σαββατοκύριακα να μοιράζει στους «μικρούς βοηθούς» του το πρόσφορο που περίσσευε από την προσκομιδή… Για εμάς – τα στερημένα και πεινασμένα παιδιά – το κομμάτι του αντίδωρου, που απλόχερα μας πρόσφερε ο καλοκάγαθος παππούλης ήταν… ολόκληρη… σοκολάτα! Ο Θεός ας αναπαύει την ψυχούλα του «εν χώρα ζώντων και σκηνές δικαίων».
Αργότερα σ’ αυτόν τον Ναό υπηρέτησαν εξαίρετοι ιερείς ο Μιχάλης Τέττερης, ο Αντώνης Καλοκαιρινός, ο Αντώνης Στρουμπής, ο Γεωργιάδης. Όλοι τους υπηρέτησαν την Χριστιανική Εκκλησία και την Ορθόδοξη Πίστη, με αφοσίωση στο ιερό καθήκον και με αληθινή, πατρική, αγάπη για το ποίμνιο τους. Στα χνάρια αυτής της αγάπης και προσφοράς βαδίζει και ο σημερινός ιερέας μας ο παπά Νικόλας Μακρής, τιμώντας την παρακαταθήκη που του εμπιστεύθηκαν οι προκάτοχοί του. Μορφές Ιερέων που εμείς οι παλαιότεροι λατρέψαμε και στο λόγο των οποίων εμπιστευθήκαμε αρχικά τη δικιά μας ζωή και στη συνέχεις των παιδιών μας. Ακούσματα που μέχρι σήμερα γλυκαίνουν τη σκέψη και θεραπεύουν την καρδιά, ακούσματα που μας στηρίζουν και μας καθοδηγούν στην καθημερινότητα.
Είναι γεγονός που κανείς δεν αμφισβητεί πως τις ημέρες μας η Εκκλησία περνάει κρίση. Εγώ σαν ταπεινή πιστή δεν έχω το δικαίωμα, αλλά ούτε μπορώ να την δικαιολογήσω ή να την εξηγήσω. Εκείνο όμως που χαίρομαι και με δυναμώνει είναι η παρουσία στον Ναό μας νέων ζευγαριών που τις Κυριακές εκκλησιάζονται οικογενειακώς και μάλιστα με ξεχωριστή ταπεινότητα, ευλάβεια και χριστιανική κατάνυξη!
Αγαλλιάζει η ψυχή και χαίρεται η καρδιά καθώς βλέπω τους πατεράδες και τις μανούλες να φέρνουν στην αγκαλιά τους τα μικρά τρισχαριτωμένα παιδάκια τους και μαζί να παρακολουθούν ήρεμα και αθόρυβα τη Θεία Λειτουργία, μέχρι τελικά να τα οδηγήσουν στην Ωραία Πύλη. «Μετά φόβου Θεού Πίστεως και Αγάπης προσέλθετε» θα πουν τα χείλη του παπά και τότε είναι που γυρνώ στον ευλογημένο εκείνο καιρό και βλέπω τη δική μου οικογένεια ενωμένη να εκκλησιάζεται και να δέχεται τη χάρη του Χριστού μας! Πρώτος πάντα τις Κυριακές από το σπίτι μας θα ξεκινούσε ο πατέρας, ο Κώστας, μαζί με τη μητέρα μου την Αριέττα και όλα τα παιδιά. Έπρεπε να φτάσουν νωρίς γιατί τα αγόρια θα έμπαιναν στο ιερό να «φορέσουν» και να βοηθήσουν τον παπά. Λίγο αργότερα, όσο η πρωινή του σπιτιού φροντίδα απαιτούσε, θα ακολουθούσε και η μάνα. Έτσι που η ευλογία του Αι Γιάννη κάθε Κυριακή να πλημμυρίζει το σπίτι και τις καρδιές μας. Χρόνια όμορφα, απλά, ευλογημένα και ανεπανάληπτα!
Αυτές οι σκέψεις ομολογώ με δυναμώνουν και με κρατάνε ζωντανή ως τώρα. Και είμαι σίγουρη, πως σήμερα διαβάζοντας τούτο το γραφτό μου, ίσως να νοιώσετε πως μοιραζόμαστε τα ίδια συναισθήματα, γιατί είχατε την τύχη έτσι να γαλουχήσετε και να μεγαλώσετε και εσείς τα παιδιά σας. Άλλοι, ίσως και να χαμογελάσετε ειρωνικά… Όμως ακόμα κι έτσι ας σεβαστούμε, ό ένας για τον άλλο, το δικαίωμα της επιλογής, την στάση ζωής. Είμαστε όλοι παιδιά του ενός Θεού την προστασία του οποίου είναι βέβαιο πως σε κάποια δεδομένη στιγμή της ζωής μας όλοι έχουμε επιζητήσει… Στον ίδιο Θεό που εναποθέτουμε καθημερινά την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο!