Παραμονές των εκλογών του ’85 θυμάμαι στην ακρογιαλιά της Καλλιάγρας, στο Όρος, τον γερο-Νούφρη να σαλτά πάνω στο τρεχαντήρι να ρίξει τα μπαρμπουνόδιχτα και να λέει: «Όποιος και να βγει, αν δεν δουλέψουμε, κανείς δεν θα μας δώσει να φάμε!». Ήταν φανατικός της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας ο Γέρων αλλά δεν είχε αυταπάτες: Όσοι παλεύουν με τις αντιξοότητες του πρωτογενούς τομέα, φουρτούνες, καύσωνες, πλημμύρες, δάνεια για αγροτικά εργαλεία, ζούνε από τον μόχθο των χεριών και όχι των κληρονομιών.
Εξόρυξη σπούντας λοιπόν, παραμονή Ευρωεκλογών, βιολογικής καλλιέργειας, τέταρτος χρόνος φύτευσης στο ίδιο χωράφι. Μηδενική χρήση φυτοφαρμάκων και ζιζανιοκτόνων, χορτοκοπή και λίπανση με φλοιούς σταφυλιών από τη στροφιλιά και χωνεμένη κοπριά.
Έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι στον πρωτογενή τομέα από μια Ευρώπη της Αριστεράς; Ποιό είναι το σχέδιο της μη δογματικής Αριστεράς;
Ως υπεύθυνος Πρωτογενούς Τομέα στη Ν.Ο ΣΥΡΙΖΑ Χίου θα περιγράψω κάποιες προτεραιότητες, μερικές μη δημοφιλείς μέχρι σήμερα:
-Επισιτιστική επάρκεια για όλους! Που σημαίνει να ξανασκεφτούμε ένα « ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» για κάποιες κατηγορίες πλήρως αποκλεισμένων- που σήμερα είναι 210 ευρώ και δεν επιτρέπει την κάλυψη σε ημερήσιες θερμίδες ενός ενήλικα.
-Διατροφική ασφάλεια! Πάρα πολλά αγροτικά αγαθά που προέρχονται από τρίτες, μη ευρωπαϊκές χώρες ΔΕΝ πληρούν κανόνες ασφαλούς τροφίμου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να επιβάλλει ελέγχους που δημοσιοποιούνται, προκειμένου για την υπολειμματική παρουσία απαγορευμένων φυτοφαρμάκων, π.χ., από τις πατάτες μέχρι το μέλι τρίτων χωρών.
- Σήμερα, πάρα πολλοί Έλληνες παραγωγοί βρίσκονται σε απόγνωση από ένα συνδυασμό κλιματικής κρίσης, αδυναμίας πρόγνωσης της αγοράς-παράδειγμα η φετινή διαφαινόμενη πανωλεθρία στα κρεμμύδια που φύτεψαν οι πάντες και κακού επαγγελματικού προσανατολισμού που οδήγησε στην έξοδο από το αγροτικό επάγγελμα. Η παραπάνω κακοδαιμονία, δεν περιορίζεται δυστυχώς μόνο σε περιοχές που δεν έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα αλλά υφίσταται ακόμη και σε τόπους που παράγουν διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα όπως η μαστίχα Χίου. Υπάρχουν τραγικές ελλείψεις σε εργατικά χέρια, πρόβλημα που θεραπεύεται με θαρραλέες πολιτικές λύσεις οι οποίες σήμερα είναι όμηροι ολιγαρχικών λογικών.
Προκειμένου για τη Νότια Χίο, στην πραγματικότητα δύο διακριτοί τόποι με αξιοσημείωτες διαφορές έχουν διαφορετικές ανάγκες τα ανατολικά Μαστιχοχώρια με τα «άσπρα χώματα» με τις παλαιές, «ώριμες» μαστιχοφυτείες και τα δυτικά «Μαστιχοχώρια» Τα τελευταία είναι ακόμα Ελντοράντο, με πολλές χέρσες εκτάσεις, πεδίον δόξης λαμπρόν για επίδοξους αγρότες, φτάνει να γυρίσει κάποιος αριστερά το μάτι του καθώς κατεβαίνει στην παραλία των Κάτω Φανών, με όλα τα βουνά παρατημένα από την τελευταία πυρκαγιά. Ακριβώς όμως για αυτά τα τελευταία χωριά, αυτό που χρειάζεται είναι μια υποθάλπουσα τοπική αυτοδιοίκηση που θα προωθήσει επειγόντως την ποιότητα ζωής στις κοινωνικές κατηγορίες που σηκώνουν δυσανάλογο βάρος και δεν διαχέονται τα αγαθά των οικονομικών απολαβών που προσφέρει ο πυρετός της μαστίχας: Οι νεαρές μητέρες είναι ακόμη αποκλεισμένες από Παιδικό Σταθμό στα Μαστιχοχώρια, υπάρχει υποστελέχωση στο Κέντρο Υγείας Πυργίου ενώ προσφέρονται μηδενικές δυνατότητες δημιουργικής απασχόλησης και αθλητισμού για τα παιδιά και τους νέους.