31 Οκτώβρη, διεθνής ημέρα για την αποταμίευση. Αυτή την ημέρα όταν πηγαίναμε στο σχολείο, γράφαμε έκθεση για την αποταμίευση με έπαθλο για την καλύτερη έναν κουμπαρά από το ταχυδρομικό ταμιευτήριο.
Οι Καμπούσοι γνώριζαν πολύ καλά την αποταμίευση. Τα κτήματα στον Κάμπο ήταν αυτάρκεις γεωργικές οικονομίες και ό,τι περίσσευε το φύλαγαν στο κελάρι, που υπήρχε σε όλα τα κτήματα.
Κελάρι ‘λεγαν μια ημιυπόγεια αποθήκη που φύλαγαν τα γεννήματα από το κτήμα [λάδι, κρασί, πατάτες κ.λπ.]. Θυμάμαι το κελάρι του παππού μου. Όπως έμαθα την εποχή της Γερμανικής Κατοχής την πόρτα την είχαν κτίσει και έμπαιναν στο κελάρι από μια εντοιχισμένη ντουλάπα από την διπλανή αποθήκη. Έτσι γλύτωναν από τις κατασχέσεις των Γερμανών.
Όλα μέσα ήταν ταχτοποιημένα, στα αριστερά ήταν ο πίθος για λάδι, δεξιά δυο ξύλινες κάσες που αποθήκευαν τους καρπούς [σιτάρι – κουκιά – ρεβίθια], στην άκρη, στο πάτωμα, οι πατάτες σκεπασμένες με αβριά (φύκια από τη θάλασσα, έτσι τις διατηρούσαν) και στο βάθος η μεγάλη γούρνα (το πατητήρι) για τα σταφύλια και το κρασοβάρελο.
Η πόρτα ήταν πάντα κλειδωμένη, αλλά όταν άνοιγε την πόρτα ο παππούς τρύπωνα μέσα και ανακάτευα τα βιβλία που είχαν εγκαταλείψει εκεί οι θείες μου όταν τελείωσαν το γυμνάσιο. Ήμουν μικρός, δεν ήξερα να διαβάζω, είχαν όμως φωτογραφίες.
Εκεί έμεινα κλεισμένος κατά λάθος και για ώρες με έψαχναν απεγνωσμένα οι γονείς μου.
Η μυρωδιά της υγρασίας από την κλεισούρα μου είναι αξέχαστη.
Σήμερα, μηδενικό το εισόδημα από τα πορτοκάλια, η παλιά γεωργική τακτική εγκαταλείφθηκε, οι Καμπούσοι ασχολούνται με διάφορες εργασίες για να βγάλουν τα προς το ζειν, το κελάρι του παππού, όπως και όλα που ξέρω, είναι άδεια, για όλα έχουμε το σούπερ μάρκετ.
Με λύπη βλέπω ότι άλλαξαν οι συνήθειες προς το χειρότερο. Αυτό το θαυμαστό οικοσύστημα, ο Κάμπος μας, καταστρέφεται.