Η μουσική του

Παρ, 10/09/2021 - 17:55
Ξένη Φύλλα

Στην προσπάθειά μου να βυθιστώ όσο περισσότερο μέσα στην συνειδητότητά μου και να ανακαλέσω στην επιφάνεια της λογικής, σκέψεις, παρορμήσεις και συναισθήματα μιας ζωής γεμάτης με δράση και προσπάθεια για ότι πίστευα και πιστεύω σωστό, δεν μπορώ να βρω κανένα συναίσθημα δυνατό η αδύνατο, μεγάλης η μικρής διάρκειας που να μην ζητούσε με επιμονή να εκφραστεί μέσα από τη μουσική του. Η μουσική του ήταν και είναι πάντα “ πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα.”

Λες και όλη μου η ζωή μπορούσε να εκφραστεί και να ερμηνευτεί με τη μουσική του.

Από τότε που παιδί τραγουδούσα “τη μαργαρίτα” χορεύοντας πάνω στο ποδήλατό μου τη χαρά της ζωής, και ύστερα σαν έφηβη συνεπαρμένη από την ορμή της ηλικίας και της πίστης πως όλα πρέπει να αλλάξουν, ή σαν φοιτήτρια πια, την επανάσταση, και την ορμή για να ανατρέψουμε ότι άδικο νιώθαμε να συμβαίνει γύρω μας, μέχρι τη χαρά της συντροφικότητας, τη γλυκιά ικανοποίηση όταν αποκαμωμένοι τραγουδούσαμε την πίστη μας πως κάναμε αυτό που η συνείδησή μας πρόσταζε, και μέχρι την ιερή αγανάχτηση και οργή όταν είχαμε απέναντι μας αυτούς που έπρεπε να έχουμε, πάντα έρχονταν στα χείλη μας αυτό που η ψυχή μας κουβαλούσε.

Την μουσική του. Αγωνιστική, ορμητική ανυποχώρητη, ρωμαλέα, νοσταλγική, τρυφερή, δοξαστική, στεκόταν πλάι μας και μας γέμιζε το ποτήρι με το κρυστάλλινο καθαρό και ζωογόνο νερό της χαράς και της αγάπης της Ζωής. 

Αργότερα η τρυφερή στοργή της μάνας, μπορούσε να χαϊδέψει, να πάρει ήχο και μορφή με το “κοιμήσου αγγελούδι μου” και η καρτερικότητα η υπομονή και η κατανόηση με το “της αγάπης αίματα”,

Η αγάπη, ο σεβασμός, η αγωνία, η συμπόνια για τα πάθη, η κατανόηση, η νοσταλγία και οι θυσίες της γενιάς που διαδεχτήκαμε έπαιρναν τη μορφή και τον ήχο. του "Άξιον εστί” της “Ρωμιοσύνης”, του “φεγγάρι μάγια μου ’κανες”, του “μοσχοβολούν οι γειτονιές”, “του Αντώνη”…

Πόσο ευλογημένοι πρέπει να νιώθουμε που εδώ, σε αυτή τη γωνιά της Γης, την Ελλάδα μας, είχαμε το χάρισμα να ζήσουμε κοινωνώντας τη Ζωή με τις πρεσβείες ενός ανθρώπου που ανέπνεε τον ίδιο αέρα, πατούσε στα ίδια χώματα, και έβλεπε τον ίδιο ήλιο με μας, την ίδια στιγμή που μας έπαιρνε στα φτερά του και μας σήκωνε ψηλά πολύ ψηλά για να οργώσουμε τον ουρανό...

Άλλες απόψεις: Της Ξένιας Φύλλα