Σαββατιάτικα βρέθηκα για μια ακόμα χρονιά στο Δημαρχείο της Χίου, να παραλαμβάνω τον αριθμό μου, για να συμμετάσχω στον αγώνα του νησιού.
Τώρα πια, κάποιοι με γνώριζαν από την περσινή συμμετοχή μου. Μόλις με είδαν σηκώθηκαν ήρθαν προς το μέρος μου να με χαιρετίσουν και να μου πουν «ευχαριστούμε που ήρθες», μ’ ένα ειλικρινές χαμόγελο, και μια ζεστή αγκαλιά. Ένιωσα αμέσως, σαν να ήμουν ο μοναδικός αθλητής αυτού του αγώνα και αυτό το συναίσθημα είχα στη καρδιά μου όλο αυτό το διήμερο.
Τι να πεις;
Διαφορετικοί άνθρωποι, ο Μιχάλης, ο Νικήτας, τα κορίτσια στις φανέλες και τους αριθμούς. Όλοι χαμογελαστοί, ευχαριστούσαν όλους τους δρομείς, Έλληνες, Τούρκους, Άγγλους, όλους στη γλώσσα τους.
Πώς να μην έρθουν τόσοι πολλοί, για τα οικονομικά δεδομένα των καιρών, όταν για όλους, υπήρχε κάποιος με πράσινη φανέλα που χαμογελαστά θα τον υποδεχόταν, χαμογελαστά θα τον ευχαριστούσε που ήρθε, χαμογελαστά θα του ευχόταν «καλό αγώνα»;
Δεν ξέρω αν είναι όλοι οι Χιώτες «διαφορετικοί» άνθρωποι, ένας δυο σε κάποια ρεσεψιόν δεν ήταν και τόσο, αυτοί όμως που εξυπηρετούσαν τον αγώνα, από όλες τις θέσεις, ήταν «διαφορετικοί».
Πώς να μην είναι «διαφορετικός» και ο αγώνας;
Μέχρι και η ώρα που ξεκινάει ο αγώνας, για να μην τρέχουν οι αθλητές σε υψηλές θερμοκρασίες, δείχνουν ότι εδώ, σ’ αυτόν τον αγώνα, μέγας χορηγός είναι ο αθλητής.
ΚΙ ας υπήρχαν δεκάδες χορηγοί που γέμισαν την τσάντα με καλούδια, που άξιζαν τρεις φορές περισσότερο από το κόστος συμμετοχής,
κι ας είχε φέρει η χαριτωμένη εκπρόσωπος του χορηγού, 200 κιλά μακαρόνια, άσπρα, ολικής, κοφτά, στριφτά απ’ όλα,
κι ας είχε παραχωρήσει άλλος χορηγός πεντάστερο ξενοδοχείο για να γίνει το πάστα πάρτι.
Φυσικά και φέτος μας υποδέχτηκε το Citrus, και αν δεν ξέρετε τι είναι αυτό να έρθετε του χρόνου στον αγώνα να το μάθετε.
Και ο αγώνας ξεκίνησε με τριπλή αψίδα, με χαλιά στον τερματισμό, με νερά κάθε δυόμισι χιλιόμετρα, με δωρεάν φωτογραφίες και με το Μιχάλη να υποδέχεται τους αθλητές στον τερματισμό, με το μικρό τους όνομα τους περισσότερους, και να ευχαριστεί σε τρεις γλώσσες τους αθλητές που τερμάτιζαν.
Κι ύστερα, να παγωτά, να μπανάνες, να νερά δύο ειδών παγωμένα και ζεστά για να διαλέξουν οι αθλητές, να ισοτονικά ποτά, να κι ένα μετάλλιο αντάξιο Μαραθωνίου και τον Μιχάλη να φωνάζει «όποιος θέλει δεύτερο και τρίτο παγωτό, μπανάνες, ποτά, να περάσει να πάρει».
Δύο «θερμοκρασιών» νερά, ζεστά και παγωμένα, υπήρχαν σε όλους τους σταθμούς.
Είπαμε, διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικός αγώνας.
Και η διαδρομή μαγική. Δεν υπάρχει τέτοια διαδρομή, μέσα στον Κάμπο της Χίου, δια μέσου Αρχοντικών, πέτρινων εκκλησιών, περάσματα από γεφυράκια, το κτήμα Περλέα ανοιχτό για να περάσει ο αγώνας μέσα από την αυλή του, δίπλα από το μάγγανο, μέσα από το πορτοκαλοχώραφο.
Πριν τον αγώνα άκουσα τον Μιχάλη να λέει σε κάποιον: «Σ’ αυτόν τον αγώνα δεν μπορείς να κάνεις εύκολα ρεκόρ, γιατί τρέχοντας χαζεύεις το τοπίο, τα μνημεία, τα αρχοντικά».
Διαφορετικός αγώνας.
Πράγματι, ένας αγώνας γλυκός, μοσχομυρισμένος, πλούσιος και φιλικός.
Έβλεπες τον Μιχάλη χαμογελαστό με όλους, τα προβλήματα του αγώνα έμεναν και λύνονταν στο μυαλό του, δεν περνούσαν στα μάτια του και στο πρόσωπο, έβλεπες τον χαμογελαστό ρέφερι Νικήτα, και δεν πίστευες πως παράλληλα με τη διοργάνωση βγαίνει τα βράδια με το περιπολικό του Λιμενικού και συλλέγει ναυαγούς πρόσφυγες, από το στενό Χίου – Τσεσμέ, έβλεπες όλα τα κορίτσια της διοργάνωσης και δεν σου επέτρεπαν να διαγνώσεις αν ήταν άνεργες, ανασφάλιστες, χαμηλόμισθες, ή με προβλήματα.
Παντού χαμόγελα, παντού αγάπη, παντού εξυπηρέτηση του αθλητή.
Ακόμα του αθλητή που δεν ήρθε.
- Πού είναι η φίλη σου;
- Ήθελε, αλλά δεν μπόρεσε να έρθει φέτος.
- Δεν πειράζει.
Και βάζει στη σακούλα μου, μία δεύτερη φανέλα.
- Δώρο από μας, επειδή μας τίμησε πέρσι.
Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικός αγώνας.
Φίλοι, χιώτες δρομείς, Μιχάλη, Νικήτα, και όλοι οι άλλοι, ευχαριστούμε…