Μόλις τον έβλεπα, μέχρι και το τελευταίο διάστημα παρέα πάντα με την αγαπημένη του σύζυγο, άνοιγε η ψυχή μου! Τελευταίο διάστημα, λέγοντας, εννοώ προτού ενσκήψει η λαίλαπα τού κορωνοϊού. Νομίζω, πως έτσι μ’ έβλεπε κι εκείνος. Θέλετε από τα χρόνια μου τα μαθητικά, όποτε πήγαινα στο βιβλιοπωλείο τους. Θέλετε από τα προσκοπικά μου χρόνια, ή όταν -εκ γενετής, σχεδόν ποδοσφαιρόφιλος- τον συναντούσα στο γήπεδο, ή στη λέσχη τού Αετού απ’ όπου πήγαινα για την είσοδό μου στο γήπεδο δωρεάν, όπως και στη λέσχη του Αστέρα που ήτανε η ομάδα μου. Θέλετε απ’ όσα άκουγα για κείνον από τις αδελφές του Πόπη και Μαριώ; Ο Αυγουστίνος έγινε παπάς, του Κώστα τα λόγια είχαν εκείνες «ευαγγέλιο»!
Και ο μακρύς κατάλογος των σχέσεών μου μαζί του, πού δεν με οδηγεί. Στις εκδρομές και στις εκδηλώσεις με την Περιηγητική όπου μας τραβούσε από μικρούς η μεγάλη αδελφή ώστε να πάρει το «ελευθέρας» από τον πατέρα μας; Στα χρόνια τα οποία ψάλαμε μαζί στη χορωδία της Περιηγητικής Λέσχης Χίου; Όταν με καλούσαν, με τον αείμνηστο γιατρό Ορέστη Στέκα, στο Ροταριανό Όμιλο, θέλοντας να με κάνουν μέλος;
Ή όταν μου έδινε -ως πρακτορείο Αθηναϊκού Τύπου- τις αποζημιώσεις για τις ανταποκρίσεις μου στον αθηναϊκό «Ελεύθερο Τύπο»; Για όλα αυτά και για τον καλό λόγο που είχε πάντα για τις δημοσιεύσεις μου στην Πρόοδο και μετά στη Γνώμη τής Χίου, παρότι υπήρχε επίσης το πρακτορείο Αθηναϊκού Τύπου Αναστόπουλου απ’ όπου έπαιρνα επί χρόνια την εφημερίδα μου, ανέθεσα ασυζητητί και χωρίς σκέψη την αποκλειστική διανομή τής εφημερίδας μου στο πρακτορείο Χαβιάρα.
Τα γράφω όλα αυτά για να πω ότι, ίσως, να μην είναι τόσο αντικειμενική η γνώμη μου για τον Άνθρωπο, τον άξιο πολίτη τής Χίου, τον καλό φίλο, όπως τον αισθάνομαι, Κώστα Χαβιάρα. Τον άνθρωπο ο οποίος συνέδεσε περισσότερο απ’ όλη την οικογένεια το όνομά του με τη φήμη τού ιστορικού Βιβλιοπωλείου Χαβιάρα. Ο ίδιος εξέδωσε, μαζί με τον αδελφό του Αυγουστίνο, το πολύ αξιόλογο «Χίος Ημερολόγιο» (1970-79) και, μαζί με τους Δημήτρη Α. Μαγγανά και Κώστα Δ. Φαφαλιό, το ποιοτικό περιοδικό «Χιακή Επιθεώρηση» (1963-1975).
Τελειώνοντας, πιστεύω πως οι αντιδράσεις των Χιωτισσών και των Χιωτών από το νησί και εκτός Χίου όταν έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του, μαρτυρούν ότι οι δικές μου (πιθανώς) υποκειμενικές αναφορές για τον αείμνηστο βιβλιοπώλη Κώστα Νικ. Χαβιάρα δεν απέχουν πολύ των αντικειμενικών απόψεων της κοινής γνώμης της Χίου.
Όλοι συμφωνούμε, νομίζω, πως ο εκλιπών υπήρξε ένας πολυτάλαντος, καλός άνθρωπος και χριστιανός, ένας χρήσιμος πολίτης για τον τόπο μας! Δεν μπορεί, λοιπόν, να ξεχαστεί και πολύ περισσότερο, να λησμονηθεί από την οικογένειά του, στη σύζυγο, στα παιδιά και στα λοιπά μέλη της οποίας εύχομαι το κλασικό αλλά σοφό, «να είναι γεροί και να τον θυμούνται»!