Πήγα μια βόλτα στην προκυμαία και γύρω, όπου συνάντησα πολλούς πρόσφυγες, στην πλειοψηφία τους Σύρους. Οι περισσότεροι έβηχαν άσχημα καθώς επίσης και πολλά παιδιά ήταν κρυωμένα και βήχανε... Δεν είχαν πού να μείνουν και καθόντουσαν χάμω πάνω στις πέτρες της προκυμαίας χωρίς ένα βραστικό χωρίς ζεστασιά και χωρίς καμιά ανθρώπινη ζεστασιά να παρηγορήσει την απελπισία τους... να καταλάβει τον πόνο τους...
Έτσι, σαν απόψε, η Παναγιά βρήκε ένα κρύο και ταπεινό σταύλο κι εγέννησε Τον Χριστό κι από τότε μέχρι τώρα ο Χριστός είναι ο ξώμαχος, ο διωγμένος, ο ταπεινωμένος της ζωής, ο άρρωστος χωρίς κρεβάτι, ο νηστικός, ο άστεγος, ο πρόσφυγας.
Το πρωί στην εκκλησία θα πούμε το «δεύτε ιδώμεν πιστοί που εγεννήθη Ο Χριστός» και πανηγυρικά θα ψάλλουμε το... «Χριστός γεννάται δοξάσατε» χωρίς κανένα πένθος για τον πόνο και το ποδοπάτημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δίπλα μας, ακριβώς δίπλα μας..., κάποιοι πάμε σε χριστουγεννιάτικα ρεβεγιόν και κάποιοι πιο φτωχοί είμαστε στημένοι στη μασημένη εορταστική ατμόσφαιρα της τηλεόρασης με τις ατελέσφορες διαφημίσεις των σύγχρονων άχρηστων δώρων...
Συνειδησιακή ορφάνια... κι αδιέξοδη θλίψη... φόβος και κλειστές καρδιές μέσα στα πολύχρωμα φώτα μια ιδιόμορφης υποκρισίας
Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΛΥΠΗΘΕΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ..
ΣΥΓΧΩΡΕΣΤΕ ΜΕ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΓΡΟΥΣΟΥΖΗΣ ΧΡΟΝΙΑΡΕΣ ΜΕΡΕΣ... αγωνίζομαι να χαμογελάσω... αληθινά, με ζεστή καρδιά... δύσκολο... πολύ... η νηστεία βοηθάει πάρα πολύ να καταλαβαίνουμε πού είναι... Ο Χριστός...