Δεν ξέρω αν εξέτασαν την μανία με το κυνήγι οι ψυχολόγοι αλλά εγώ από δική μου εμπειρία λέω ότι είναι έξαρση των πιο μαύρων πτυχών της ψυχής μας.
Μεγάλωσα ανάμεσα σε κυνηγούς, έτσι μόλις ενηλικιώθηκα έβγαλα και εγώ άδεια κυνηγιού και παράβγαινα και εγώ, τότε το έβλεπα σαν παλληκαριά.
Σήμερα που η λογική μου είναι πιο δυνατή από τον αυθορμητισμό και την τρέλα της νιότης το λέω δολοφονία των άτυχων πουλιών που βρίσκονταν μπροστά μου και το σταμάτησα.
Καμαρώνω τα κοτσύφια που κάνουν φωλιά στο γιασεμί της αυλή μου, βλέπω τον κόπο να θρέψουν τα μικρά τους και απολαμβάνω το κελάδισμά τους.
Σκέπτομαι τι θα έτρωγα από αυτό το πουλί.
Οι παππούδες μας ίσως είχαν κάποιο δίκιο αφού το κρέας ήταν πιο σπάνιο στο τραπέζι τους και μερικά πουλάκια μέσα στον τραχανά έδιναν γεύση στο πιάτο τους.
Αλλά αυτό απέχει πολύ από την σφαγή χωρίς λόγο που κάναμε και συνεχίζεται και σήμερα.
Δεν τα γράφω αυτά για να εξιλεωθώ, αφορμή μου έδωσε η τυχαία συνάντησή μου με κάποιον μπαμπά που εκπαίδευε τον κανακάρη του.
Του είχε δώσει την καραμπίνα του και τον προέτρεπε να ρίξει σε ό,τι περνούσε από μπροστά τους (από χελιδόνι μέχρι νυχτερίδα), δεν νομίζω να τους ενδιέφερε το θήραμα.
ΝΤΡΟΠΗ, δεν είναι αυτό χόμπι είναι ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ.