2 Απριλίου – Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού
Ο γιος μου έχει αυτισμό.
Δεν θέλω να προσαρμοστεί στον κόσμο. Θέλω να αλλάξει ο κόσμος, για να χωράει και το δικό του φως. Ένα φως που δεν ζητά χειροκρότημα, δεν επιδιώκει να ξεχωρίσει, δεν κάνει θόρυβο. Απλώς είναι. Και αξίζει να είναι.
Δεν είναι μέρα για το «φαίνεσθαι». Δεν είναι για δηλώσεις, για φωτογραφίες, για μπλε φώτα σε δημόσια κτήρια. Δεν με αφορά το συμβολικό, όταν δεν συνοδεύεται από πράξεις. Όταν δεν αλλάζει τίποτα στην καθημερινότητα αυτών των παιδιών. Όταν δεν κάνει πιο εύκολο το αύριο για εμάς.
Δεν θέλω να «τιμήσω» τον αυτισμό. Θέλω να σεβαστούμε τον αυτισμό. Να τον κατανοήσουμε, να τον αποδεχτούμε, να τον εντάξουμε στη σκέψη και στην πράξη μας. Όχι γιατί είναι κάτι εξαιρετικό ή σπάνιο, αλλά γιατί είναι κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης.
Δεν θέλω λύπηση. Δεν θέλω ηρωοποίηση. Δεν θέλω οι άνθρωποι να με κοιτούν με βλέμμα συμπονετικό. Θέλω να με κοιτούν με βλέμμα ανθρώπινο. Με αλήθεια. Με κατανόηση.
Δεν ζητώ ειδική μεταχείριση. Ζητώ ίσες ευκαιρίες. Ζητώ οι εκπαιδευτικοί να έχουν κατάρτιση. Οι γιατροί, ευαισθησία. Οι γείτονες, υπομονή. Η κοινωνία, συμπερίληψη.
Θέλω ο γιος μου να πηγαίνει σχολείο και να ανήκει. Να πηγαίνει στην παιδική χαρά και να μη νιώθει μόνος. Να μεγαλώνει και να μην τον φοβούνται. Να βρει μια δουλειά που να τον σέβεται. Μια ζωή που να τον περιέχει.
Ο αυτισμός δεν είναι πρόβλημα. Είναι τρόπος ύπαρξης. Είναι τρόπος σκέψης, τρόπος επαφής, τρόπος ζωής. Και αξίζει να τον προσεγγίσουμε με σεβασμό, όχι να τον διορθώσουμε.
Αυτή η μέρα δεν είναι γιορτή. Είναι υπενθύμιση. Πως πίσω από κάθε διάγνωση υπάρχει ένας άνθρωπος. Και πίσω από αυτόν, μια μητέρα, ένας πατέρας, μια οικογένεια που προσπαθεί κάθε μέρα να ακουστεί. Να γίνει κατανοητή. Να βρει χώρο.
Μιλάω σήμερα για τον γιο μου. Αλλά στην ουσία μιλάω για όλους μας. Για το δικαίωμα να είμαστε όπως είμαστε. Χωρίς να πρέπει να αλλάξουμε για να χωρέσουμε. Χωρίς να νιώθουμε λιγότεροι.
Όχι, ο αυτισμός δεν είναι κολλητικός.
Η καλοσύνη είναι. Οπότε, προσοχή. Κολλάει.