Ως μητέρα που μεγαλώνει μόνη το παιδί της, αλλά δεν αναγνωρίζομαι ως μονογονεϊκή οικογένεια επειδή έχω την επιμέλεια αλλά όχι τη γονική μέριμνα, θα ήθελα να πω:
Η έννοια της μονογονεϊκής οικογένειας είναι συνυφασμένη με την ιδέα της μοναχικής προσπάθειας ενός γονέα να αναθρέψει τα παιδιά του. Ωστόσο, το θεσμικό πλαίσιο στη χώρα μας φαίνεται να παραγνωρίζει την πραγματικότητα πολλών γονέων, κυρίως μητέρων, που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους, χωρίς να έχουν τη γονική μέριμνα.
Πολλές γυναίκες που έχουν την αποκλειστική επιμέλεια των παιδιών τους, αφιερώνοντας τη ζωή τους στη φροντίδα και την ανατροφή τους, δεν αναγνωρίζονται επίσημα ως μονογονεϊκές οικογένειες. Ο λόγος; Δεν έχουν τη γονική μέριμνα, είτε λόγω δικαστικής απόφασης είτε γιατί ο άλλος γονέας έχει μερίδιο γονικής μέριμνας που όμως δεν ασκεί στην πράξη.
Αυτό αποκλείει πολλούς γονείς από βασικά κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, όπως η μοριοδότηση σε προκηρύξεις, παροχές και επιδόματα που προορίζονται για μονογονεϊκές οικογένειες. Είναι άδικο, γιατί οι πραγματικές ανάγκες αυτών των οικογενειών δεν αλλάζουν, ανεξάρτητα από τη νομική "ταμπέλα".
Το ότι ένας γονέας δεν έχει τη γονική μέριμνα δεν σημαίνει ότι δεν είναι εκείνος που σηκώνει όλο το βάρος της ανατροφής του παιδιού. Αυτές οι μητέρες – και σε ορισμένες περιπτώσεις πατέρες – ζουν τις ίδιες, αν όχι μεγαλύτερες, δυσκολίες από τις "τυπικές" μονογονεϊκές οικογένειες. Είναι εκεί για τα παιδιά τους κάθε μέρα, καλύπτοντας τις ανάγκες τους μόνες τους, συχνά χωρίς καμία οικονομική ή συναισθηματική βοήθεια.
Το πρόβλημα είναι ότι η νομοθεσία επικεντρώνεται σε νομικές έννοιες, όπως η γονική μέριμνα, και αγνοεί τις πραγματικές συνθήκες ζωής. Πώς γίνεται να μην αναγνωρίζεται ως μονογονέας κάποιος που μεγαλώνει μόνος του το παιδί του, απλώς επειδή δεν έχει τη "σφραγίδα" της γονικής μέριμνας; Είναι πραγματικά άδικο να υπάρχουν τόσες οικογένειες που μένουν χωρίς την απαραίτητη στήριξη, ενώ αγωνίζονται καθημερινά να τα βγάλουν πέρα.
Η πολιτεία πρέπει να δει την αλήθεια. Να ακούσει τις φωνές μας και να συνειδητοποιήσει ότι οι ζωές μας, οι ανάγκες μας και οι θυσίες μας δεν μπορούν να καθορίζονται από στενούς νομικούς ορισμούς. Είναι καιρός να αλλάξει ο τρόπος που αναγνωρίζονται οι μονογονεϊκές οικογένειες, ώστε να αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα και την καθημερινή προσπάθεια που καταβάλλουμε.
Το πρόβλημα είναι ότι η νομοθεσία σήμερα βλέπει μόνο τους νομικούς όρους, όπως τη γονική μέριμνα, και αγνοεί τις πραγματικές συνθήκες ζωής μας. Αυτό πρέπει να αλλάξει.
Έτσι, πολλές οικογένειες παραμένουν αόρατες, χωρίς την αναγνώριση και τη στήριξη που χρειάζονται. Είναι πραγματικά άδικο να μην αναγνωρίζεται η καθημερινή προσπάθεια ενός γονέα που μεγαλώνει μόνος του το παιδί του, απλώς επειδή δεν έχει μια νομική "σφραγίδα".
Η πολιτεία πρέπει να επανεξετάσει τη νομοθεσία και να εστιάσει στις πραγματικές ανάγκες των οικογενειών. Η αναγνώριση πρέπει να βασίζεται στις πραγματικές συνθήκες ζωής και όχι σε στενούς νομικούς ορισμούς. Είναι καιρός να κλείσουμε το κενό δικαιοσύνης και να δώσουμε σε αυτές τις οικογένειες τη στήριξη που τους αξίζει.
Είναι αναγκαίο να υπάρξουν κριτήρια που να αναγνωρίζουν τις πραγματικές συνθήκες διαβίωσης και ανατροφής ενός παιδιού, αντί να εστιάζουν αποκλειστικά σε νομικές λεπτομέρειες. Οι γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους, ανεξαρτήτως γονικής μέριμνας, αξίζουν την ίδια στήριξη και αναγνώριση.
Είναι ώρα να μιλήσουμε γι’ αυτήν την αδικία και να διεκδικήσουμε αλλαγές. Δεν μπορούμε να επιτρέπουμε σε μια στενή νομική ερμηνεία να μας στερεί δικαιώματα που δικαιωματικά μας ανήκουν. Οι μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους είναι μαχήτριες της ζωής και αξίζουν την ίδια στήριξη όπως κάθε μονογονέας.