Όταν ξέσπασε η υπόθεση του πατρός Αντωνίου και της Κιβωτού του Κόσμου, όλα τα κανάλια έσπευσαν να καλύψουν το θέμα. Από το πρωί ως το βράδυ, σε εκπομπές, δελτία και πάνελ, πρόσωπα γνωστά και άγνωστα τον δίκαζαν από τους καναπέδες. Η εικόνα του φιγουράριζε παντού. Κανείς δεν περίμενε τη Δικαιοσύνη. Η κοινή γνώμη είχε ήδη αποφασίσει. Και τώρα; Τώρα που ο πατήρ Αντώνιος κρίθηκε αθώος από το δικαστήριο στα Ιωάννινα, για την υπόθεση που αφορούσε κακοποίηση παιδιού σε δομή της Κιβωτού, η σιωπή κυριαρχεί. Πού είναι οι φωνές; Πού είναι οι ειδικοί, οι παρουσιαστές, οι δημοσιογράφοι; Πού είναι η Εκκλησία που τόσο βιαστικά κράτησε αποστάσεις; Κάποιοι λίγοι, ελάχιστοι, το ανέφεραν. Οι περισσότεροι… σιωπή. Ούτε μία λέξη ούτε μία διόρθωση. Λες και η αθώωση δεν συνέβη ποτέ. Αλλά έτσι λειτουργεί ο κόσμος τους. Χτίζουν καριέρες πάνω σε ερείπια ζωών. Και μετά πλένουν τα χέρια τους, όχι όμως τη συνείδησή τους. Αν έχουν.
Δεν είπα ποτέ ότι όλοι είναι αθώοι ούτε ότι δεν πρέπει να ερευνώνται οι καταγγελίες. Αλλά άλλο η έρευνα, κι άλλο η ανθρωποφαγία. Άλλο η δικαιοσύνη, κι άλλο το τηλεοπτικό σόου. Η κοινωνία μας έχει μάθει να φωνάζει όταν πέφτει η πρώτη πέτρα, αλλά δεν ψιθυρίζει ούτε μία λέξη όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια. Κλείνει τα μάτια και συνεχίζει. «Πάμε παρακάτω» λένε. Ε, λοιπόν, δεν πάμε παρακάτω έτσι εύκολα, όταν ένας άνθρωπος έχει περάσει από την κόλαση για κάτι που δεν έκανε. Ξέρω από πρώτο χέρι τι σημαίνει να ζητάς το δίκιο σου και να σε αντιμετωπίζουν σαν βάρος. Ξέρω πώς είναι όταν αποδεικνύεται τελικά πως είχες δίκιο και όλοι κάνουν ότι δεν το άκουσαν. Συγγνώμη; Δεν ξέρουν καν τη λέξη. Ή μάλλον… δεν θέλουν να τη μάθουν.
Για εμένα, ο πατήρ Αντώνιος είναι αθώος. Και όσο κι αν προσπαθούν να περάσουν την αθώωσή του στα γρήγορα, εγώ δεν μπορώ να σωπάσω. Γιατί όταν η αλήθεια δεν βολεύει, την προσπερνούν. Ε, όχι. Δεν θα τη σβήσουμε κι αυτή. Επειδή η αλήθεια μπορεί να μη φέρνει νούμερα, φέρνει όμως αξιοπρέπεια. Και ξέρω πως πολλοί θα διαφωνήσουν. Ξέρω πως θα πουν «καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει». Αλλά καπνός χωρίς φωτιά υπάρχει. Τον δημιουργούν με λόγια, κουτσομπολιά και πρωτοσέλιδα. Και τελικά, κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη. Ας μην το δεχόμαστε αυτό ως κανονικότητα. Γιατί αύριο, στη θέση του, μπορεί να είναι ο καθένας μας. Αν δεν έχουν τη δύναμη να στηρίξουν, ας βρουν τουλάχιστον το θάρρος να πουν μία λέξη: συγγνώμη.