Μετά από έναν δύσκολο και ψυχοφθόρο αγώνα, ήρθε η στιγμή της δικαίωσης. Ο ΑΣΕΠ αναγνώρισε αυτό που έπρεπε να ήταν αυτονόητο: το δικαίωμά μου να μοριοδοτηθώ για την αναπηρία του παιδιού μου στην προκήρυξη του Δήμου Χίου. Μια προκήρυξη όπου, δυστυχώς, ο Δήμος επέλεξε να αγνοήσει αυτό το δικαίωμα, προβάλλοντας ανούσιες δικαιολογίες και αρνούμενος να πράξει το δίκαιο.
Αυτή η απόφαση του ΑΣΕΠ δεν είναι απλώς μια προσωπική νίκη. Είναι ένα μήνυμα ότι η αδικία δεν πρέπει να γίνεται ανεκτή, ότι όταν διεκδικείς το αυτονόητο, μπορείς να δικαιωθείς.
Θέλω να εκφράσω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όσους στάθηκαν δίπλα μου σε αυτή τη διαδρομή. Σε εκείνους που με στήριξαν, που με βοήθησαν να μην λυγίσω και που πίστεψαν μαζί μου ότι το σωστό θα επικρατήσει.
Ιδιαίτερα, θέλω να ευχαριστήσω τον βουλευτή ΠΑΣΟΚ Σταύρο Μιχαηλίδη, που έδειξε έμπρακτο ενδιαφέρον και βοήθησε ώστε να ακουστεί η φωνή μου, καθώς και τη δικηγόρο Μαρία Νύκτα, που στάθηκε δίπλα μου με την υποστήριξή της και τη νομική της καθοδήγηση. Η συμβολή τους ήταν καθοριστική και τους είμαι βαθιά ευγνώμων.
Θέλω επίσης να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε έναν άνθρωπο της Εκκλησίας, που απέδειξε με πράξεις τι σημαίνει αλληλεγγύη. Δεν έμεινε στα λόγια, αλλά στάθηκε δίπλα μου σε μια πολύ δύσκολη στιγμή – και αυτό δεν το ξεχνάς.
Ήταν εκεί, όταν το είχα ανάγκη, χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά.
Ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη θέλω να εκφράσω και στην ΑΛΗΘΕΙΑ, που έδωσε βήμα στη φωνή μου και βοήθησε να ακουστεί το δίκαιο αίτημά μου. Η δημοσιογραφία, όταν υπηρετεί την αλήθεια και την ενημέρωση, γίνεται εργαλείο δικαιοσύνης – και αυτό το εκτίμησα βαθιά.
Και την ίδια στιγμή, δεν μπορώ να μην νιώθω απογοήτευση για εκείνους που περίμενα να στηρίξουν, αλλά έκαναν πίσω. Ιδιαίτερα, οι σύλλογοι ΑμεΑ, από τους οποίους περίμενα υποστήριξη και αλληλεγγύη, έμειναν σιωπηλοί. Είναι λυπηρό όταν αυτοί που θα έπρεπε να πρωτοστατούν στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, επιλέγουν να μην εμπλακούν. Δυστυχώς, κάποια πράγματα τα καταλαβαίνεις μόνο όταν έρθει η στιγμή να τα ζήσεις.
Και κάτι ακόμα: οι υπάλληλοι του Δήμου Χίου κράτησαν τη ζωή μου στα χέρια τους και έκαναν λάθη σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα όπως η εργασία. Όταν κάποιος κατέχει μια θέση ευθύνης, έχει υποχρέωση να κάνει σωστά τη δουλειά του. Αν δεν μπορούν ή δεν θέλουν, ας αφήσουν τη θέση τους σε άλλους που θα την κάνουν σωστά. Δεν μιλάμε για ένα απλό γραφειοκρατικό λάθος – μιλάμε για ζωές, για δικαιώματα, για το μέλλον των ανθρώπων.
Αυτός ο αγώνας δεν ήταν μόνο για μένα.
Ήταν για κάθε γονέα που παλεύει να διασφαλίσει τα δικαιώματα του παιδιού του. Για κάθε άνθρωπο που αρνείται να δεχτεί το «έτσι έχουν τα πράγματα» και διεκδικεί αυτό που δικαιούται.
Η δικαίωση ήρθε. Και μαζί της, η υπενθύμιση ότι δεν πρέπει ποτέ να σταματάμε να διεκδικούμε το δίκαιο.