Η Γιορτή της Μητέρας είναι αφιερωμένη σε όλες τις γυναίκες που χάρισαν ζωή. Όμως είναι και για εκείνες που διάλεξαν να την αγκαλιάσουν.
Μητέρα δεν είναι μόνο εκείνη που γεννά. Είναι κι εκείνη που, χωρίς να κυοφορήσει, ανοίγει την καρδιά και το σπίτι της σε ένα παιδί.
Είναι η γυναίκα που έσκυψε, χάιδεψε ένα μέτωπο άγνωστο και είπε: «Είσαι το παιδί μου. Από εδώ και πέρα, εγώ είμαι η μάνα σου».
Οι μανούλες της καρδιάς δεν έχουν φωτογραφίες με υπερήχους. Έχουν όμως φωτογραφίες πρώτων χαμόγελων, πρώτων λέξεων, πρώτων αγγιγμάτων. Έχουν τη μνήμη της σιωπής που έγινε σπίτι. Της αγωνίας που έγινε απόφαση. Της μοναξιάς που έγινε αγκαλιά.
Εκείνες έζησαν τη μητρότητα αλλιώς. Μέσα από αναμονές, διαδικασίες, δύσκολες ερωτήσεις, επίμονη αγάπη. Και κάθε φορά που κρατούσαν το χέρι του παιδιού τους, ήξεραν: δεν χρειάζεται το ίδιο αίμα. Αρκεί η ίδια καρδιά.
Η κοινωνία συχνά ξεχνά αυτές τις μάνες. Τις θεωρεί «θετές». Μα ποια μητέρα αγαπά με δανεική ψυχή; Καμία. Αυτές οι γυναίκες είναι μανάδες ολόκληρες. Ολόσωμες. Ολόκαρδες.
Αυτή η μέρα είναι και δική τους. Μέρα τιμής σε όσες πήραν στα χέρια τους το ιερότερο χρέος: να αγαπήσουν ένα παιδί που τις περίμενε χωρίς να το ξέρει.
Στις μανούλες της καρδιάς, λοιπόν, ένα βαθύ ευχαριστώ. Γιατί η αγάπη τους δεν ήρθε από ένστικτο, αλλά από απόφαση. Και αυτή η απόφαση τις έκανε μάνες με όλη τη σημασία της λέξης.