Σε κάποιο προηγούμενο δημοσίευμά μου στην «Αλήθεια» αναφέρθηκα στην ολέθρια επίδραση που μπορεί να ασκήσει ο πόλεμος σε πολλούς από τους συμμετέχοντες.
Ο διαρκής κίνδυνος και η φυσιολογική αγωνία που διακατέχει και τον πιο γενναίο πολεμιστή μπορεί να ανατρέψουν βασικά χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς του και να τον ωθήσουν να διαπράξει φρικαλεότητες που δεν φαντάστηκε και ούτε πέρασε έστω και για λίγο από το μυαλό του να τις διαπράξει εν καιρώ ειρήνης.
Και έχοντας διαβάσει αλλά και έχοντας ακούσει από την τηλεόραση επιστήμονες, ειδικούς επί του θέματος να μιλούν σχετικά με το θέμα, αναφέρθηκα στις φρικαλεότητες ελλήνων στρατιωτών εναντίον του άμαχου τουρκικού πληθυσμού δεχόμενος και ανάλογη συμπεριφορά των τούρκων Τσέτηδων εναντίον του ελληνικού πληθυσμού κατά τη μικρασιατική εκστρατεία του 1920-1922.
Το τι μου σούρανε πολλοί από εκείνους που διάβασαν το δημοσίευμά μου μέσα από τα λεγόμενα «κέντρα κοινωνικής δικτύωσης» δε λέγεται. Θέλοντας, λοιπόν, να κάνω τους επιτιθέμενους τότε εναντίον να ξανακτυπήσουν μέσω των προαναφερθέντων «μέσων», όχι εμένα, αλλά κάποιον άλλον, αντιγράφω το τελευταίο τμήμα ενός δημοσιεύματος στο «Βήμα» της 31/10/2021 με τίτλο «Πατριωτισμός χωρίς εθνικισμό και 28η Οκτωβρίου».
Τελειώνοντας, λοιπόν, το άρθρο του ο υπογράφων το δημοσίευμα, αναφερόμενος στο διαχωρισμό ανάμεσα στον πατριωτισμό και τον εθνικισμό καταλήγει ως εξής. Αντιγράφω πιστά τα γραφόμενά του:
«Ο πατριωτισμός είναι έκφραση της αγάπης προς την πατρίδα σου, μέλος της οποίας είσαι εντελώς τυχαία. Εθνικισμός είναι να την αγαπάς επειδή πιστεύεις πως μόνο αυτή είναι εκπρόσωπος του καλού, ό,τι και να κάνει, και όλες οι πατρίδες των άλλων είναι το κακό ό,τι και να κάνουν.
Πατριωτισμός είναι να αγαπάς την πατρίδα σου για τη γλώσσα, τη λογοτεχνία, την επιστήμη, τα καφενεία και τις ομάδες της. Εθνικισμός είναι να την αγαπάς επειδή μισείς τα επιτεύγματα των άλλων. Πατριωτισμός είναι να αγαπάς την πατρίδα σου για τη θετική της συμβολή στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Εθνικισμός είναι να θεωρείς ότι πέρα από ‘σένα όλοι οι άλλοι είναι κατώτεροι (την πέρασα κι εγώ τούτη την αρρώστια). Πατριωτισμός είναι να καταδικάζεις τις σφαγές που έκανε η πατρίδα σου. Εθνικισμός είναι να κλείνεις τα μάτια σου μπροστά τους».
Και συνεχίζει ο γράφων στο «Βήμα», για να φτάσει στου ζουμί:
«Εν τέλει οι Έλληνες έχουμε κάθε λόγο να αισθανόμαστε υπερήφανοι για το έπος της Πίνδου και την επανάσταση του 1821. Αλλά να μην ξεχνάμε και το τι συνέβη στην Τρίπολη το 1821 και στη βαθιά Τουρκία το 1921-22. Μόνο τότε ο πατριωτισμός μας δεν είναι εθνικισμός».
Εδώ τελειώνει το δημοσίευμά του ο γράφων που δεν είναι άλλος από κάποιον Γιώργο Σιακαντάρη, δρ. Κοινωνιολογίας.
Τελειώνοντας κι εγώ θέλω να τονίσω ότι δεν αδικώ αυτούς που μου επιτέθηκαν όταν έγραφα στην «Αλήθεια» πράγματα παρόμοια με αυτά του Σιακαντάρτη. Έχω περάσει κι εγώ από ανάλογες εμμονές. Άλλες κατάφερα να τις ξεπεράσω και σ’ άλλες εξακολουθώ να ‘μαι κολλημένος. Κι ενώ διαπιστώνω τους παραλογισμούς μου και κάνω μεγάλες προσπάθειες να τους ξεπεράσω, αυτοί ούτε που παίρνουν χαμπάρι και εξακολουθούν να με βασανίζουν. Και δεν νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ να τους ξεκολλήσω από πάνω μου γιατί απλούστατα δε θα προφθάσω. Το νήμα του τερματισμού είναι πολύ κοντά και πλησιάζει ακάθεκτο.
Υ.Γ.: Όταν κάποτε, πριν πενήντα χρόνια, βρέθηκα στην Αγγλία, χτυπημένος από το μικρόβιο του εθνικισμού λόγω ανάλογης παιδείας, νόμιζα ότι ήμουν κάτι το ξεχωριστό και ανώτερο από τους άλλους και ότι όταν θα άκουγαν την καταγωγή μου θα μου κάναμε τεμενάδες, πράγμα που φυσικά δεν έγινε προς μεγάλη μου απογοήτευση.