Δεν είμαι σίγουρος για το αν ο όρος «ρουκετοπόλεμος» είναι σωστός, σίγουρα όμως πολλές ρουκέτες εκτοξεύτηκαν από τα στόματα των αντιπάλων (ένθεν κακείθεν) κατά τη διάρκεια των αψιμαχιών και από τις δύο «παρατάξεις», πολύ πριν την Αγία Ανάσταση.
Μήνες λοιπόν πριν, από το στόμα αγαπητού προσώπου και παλιού φίλου, άκουσα την απειλητική προειδοποίηση: «Γιατρέ, μην ανακατεύεσαι, κάθισε ήσυχος» (αυτά τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο)! Εγώ βέβαια, παλιός «ρουκετατζής», φαίνεται ότι δεν κάθισα ήσυχος διότι τη Μεγάλη Παρασκευή κι ενώ ευρισκόμεθα στο νεκροταφείο για να τιμήσομε τους νεκρούς μας (και εγώ, και ο «αντίπαλος»), άκουσα από το στόμα του την εξής… «ρουκέτα»: «Δεν κάθεσαι ήσυχος, αλλά έπρεπε να αφήσομε το σπίτι σου να καεί».
Εγώ δεν κατάλαβα, αλλά, όπως μου εξήγησαν οι παρευρισκόμενοι (οι οποίοι τον επέπληξαν γι’αυτά που είπε), προ 4-5 ημερών είχε πάρει φωτιά η περιοχή 200 περίπου μέτρα κοντά στο σπίτι μου (περιοχή Ψυχάρη) και με λίγη ατυχία (λίγο αεράκι, θέλω να πω) θα καιγόταν και το δασάκι που έχω φυτέψει, και το σπίτι μου!...
Κλείνοντας το θέμα «ρουκετοπόλεμος» θα ήθελα και εγγράφως να δώσω συγχαρητήρια στην Αστυνομία για τη στάση που κράτησε. Η ψυχραιμία βαθμοφόρων και μη ήταν υποδειγματική!... Δεν ήθελε πολύ μια κουβέντα ή μια χειρονομία να ανάψει φωτιά, κυριολεκτικά και μεταφορικά! Όταν την επομένη πήγα και τους έδωσα συγχαρητήρια, για να μάθω και αν υπήρξαν τραυματισμοί ή συλλήψεις, αφού με ενημέρωσαν (που δεν ήσαν βέβαια υποχρεωμένοι) με ευχαρίστησαν για το… ευχαριστώ που μετέφερα, ως άτομο βέβαια, και μου είπαν ότι ήταν η πρώτη τους φορά που άκουσαν ένα ευχαριστώ (!!!).
Εγώ συνηθίζω να λέω ότι μας λείπει και το ευχαριστώ και το χαμόγελο! Και ξαναγράφω ακόμα μια φορά ότι τα πρώτα τηλεφωνήματα, τις πρώτες ευχές για την ονομαστική μου εορτή, τις ακούω από ένα άτομο που είχε ψυχολογικά προβλήματα και τον βοήθησα στο «Δρομοκαΐτειο» (την τελευταία 10ετία είναι μια χαρά) και από έναν βαρυποινίτη από τις Φυλακές Χίου, που κάποτε τον εξήτασα και τον βοήθησα. Έκτοτε μου εύχονται ανελλιπώς, κάθε χρόνο!...
Αγαπητοί αναγνώστες, αδέλφια μου, ή «αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί» όπως θα έλεγαν οι κληρικοί, «αγαπάτε αλλήλους» (χριστιανικό), «μέτρον άριστον» (ειδωλολατρικό), ή «ειρήνη ημίν» (και υμίν – χριστιανικό). «Ναι, γιατρέ μου», θα πουν οι θιγόμενοι, «αλλά ποιος θα μου φτιάξει τις ζημιές;» (έστω τις λίγες, προσθέτω εγώ)[1].
Ας σκύψομε λοιπόν να βοηθήσομε όσο μπορούμε (και οι Άρχοντες και ο Λαός) να κλείσουν οι πληγές (οι αμυχές, αν προτιμάτε), και ας αρχίσομε σιγά-σιγά να προετοιμαζόμεθα για το επόμενο Πάσχα (αχ, τα… άτιμα τα χρόνια… τι γρήγορα που περνούν) έχοντας ως συντονιστές ανθρώπους που έχουν ασχοληθεί με αυτό το έθιμο περισσότερο από εμένα. Πρέπει να γίνει μια ΕΠΙΤΡΟΠΗ, ΑΜΕΣΑ, να συνεργασθεί με τις ΑΡΧΕΣ και – ει δυνατόν – το έθιμο να ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ. Δεν είναι δυνατόν να φτιάχνουμε ρουκέτες στα υπόγεια (μην ξεχνάτε ότι είχαμε και νεκρό τα τελευταία χρόνια και αρκετούς τραυματίες).
Παρακαλώ λοιπόν τους αρμόδιους φορείς, καθώς και την «Επιτροπή» (Σωματείο) προς διατήρηση των ηθών και εθίμων, να βρουν χρόνο να ασχοληθούν ΣΩΣΤΑ με το θέμα, διότι και οι ΘΙΓΟΜΕΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΔΙΚΙΑ, εμείς δε οι «απ’έξω» θα βοηθήσομε όσο μπορούμε.
«Το γοργόν και χάριν έχει» ή για τους μη γνωρίζοντες Ελληνικά (δυστυχώς κάποιοι δεν τα καταλαβαίνουν), “the sooner the better”.
Χρόνια πολλά και καλά αδέλφια (αν δεν είναι καλά τι να τα κάνω;)! ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Με Αγάπη,
Αναστ. Ι. Τριπολίτης
Αγγειοχειρουργός
[1] Όπως έμαθα εκ των υστέρων, όλες κι όλες οι ζημιές ήταν τα παρμπρίζ δύο (κακο)παρκαρισμένων αυτοκινήτων και κάτι ψιλοζημιές στα μη προστατευθέντα σπίτια!...