Με αφορμή την -για πρώτη φορά- άδικη μη αναγνώριση της αναπηρίας του παιδιού μου από τον Δήμο Χίου, σε προκήρυξη στην οποία συμμετείχα και έχασα τη θέση που δικαιούμαι, παρά το ότι είχα υποβάλει όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά, παραθέτω το παρακάτω κείμενο.
Μου έκαναν κακό στερώντας μου μια ευκαιρία που για μένα ήταν θέμα ζωής, μια ευκαιρία που δεν αφορούσε μόνο εμένα, αλλά και το μέλλον του παιδιού μου.
Όλοι μιλάτε για το ενδιαφέρον σας προς τα ΑμεΑ, αλλά όταν έρχεται η στιγμή να στηρίξετε έμπρακτα, η αδικία και η αδιαφορία αποδεικνύουν το αντίθετο.
Όσοι βρέθηκαν απέναντί μου, ίσως ποτέ να μην καταλάβουν την πραγματική ζημιά που προκάλεσαν. Όμως, μέσα στη δίνη της αδικίας που βίωσα, υπήρξαν λίγοι που στάθηκαν δίπλα μου. Άνθρωποι που επέλεξαν να δουν την αλήθεια, να με στηρίξουν, και να απλώσουν το χέρι τους εκεί που οι περισσότεροι έστρεφαν το βλέμμα αλλού.
Σε αυτούς τους λίγους οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Η δύναμή τους, η καλοσύνη τους, και το κουράγιο τους να υπερασπιστούν το δίκαιο έγιναν για μένα φάρος μέσα στο σκοτάδι.
Ωστόσο, αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως η θέση μου θα μπορούσε να είναι η θέση οποιουδήποτε. Σήμερα βρέθηκα εγώ να δέχομαι την αδικία· αύριο μπορεί να είναι κάποιος άλλος. Και τότε, ίσως αντιληφθούν όλοι πόσο μεγάλη σημασία έχει να υπάρχει κάποιος να σε υποστηρίξει, να σου πει ότι αξίζεις, να σου δείξει ότι δεν είσαι μόνος.
Η αδικία δεν είναι απλώς μια προσωπική υπόθεση. Είναι μια εμπειρία που μας αφορά όλους, γιατί ο καθένας από εμάς είναι πιθανό να βρεθεί στη θέση του αδύναμου, του αδικημένου, του παραγνωρισμένου. Και γι' αυτό, οι πράξεις καλοσύνης και στήριξης που μου προσέφεραν αυτοί οι λίγοι είναι ανεκτίμητες.
Ευχαριστώ, λοιπόν, από καρδιάς εκείνους που δεν έμειναν σιωπηλοί. Που διάλεξαν να μιλήσουν, να με υποστηρίξουν, να δείξουν ότι η αλήθεια και η δικαιοσύνη έχουν φωνή. Ήταν λίγοι, αλλά ήταν αρκετοί για να μου θυμίσουν ότι η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να είναι γεμάτη δύναμη και φως, ακόμα και όταν όλα γύρω μοιάζουν σκοτεινά.
Και σε όσους δεν στάθηκαν δίπλα μου, έχω μόνο μια ευχή: να μάθουν κάποτε ότι το να στηρίζεις το δίκαιο δεν είναι προνόμιο· είναι καθήκον. Γιατί όλοι μας, αργά ή γρήγορα, χρειαζόμαστε κάποιον να μας υποστηρίξει. Και όλοι μπορούμε να γίνουμε αυτός ο κάποιος.