Πολύ μας λύπησε το πρόωρο (και συνεπώς άγουρο) φευγιό –από τα γήινα στα επουράνια– του φίλου (Ιεροψάλτη, τραγουδιστή παραδοσιακών τραγουδιών, ποιμένα και Αντιδημάρχου Ομηρούπολης) Πέτρου Μαθιούδη, σε ηλικία μόλις 40 ετων.
Βεβαίως, στο άκουσμα αυτό όλοι μουδιάσαμε και δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε, όμως γνωρίζουμε (και αυτό ειδικά ο Πέτρος το γνώριζε πολύ καλά και το ενστερνιζόταν) ότι ο θάνατος είναι ένας μεγάλος ύπνος και η αρχή μιας νέας ζωής. <<Δικαίου ψυχή εν χειρί Θεού και ου μη άψηται αυτήν βάσανος. Έδοξε εν οφθαλμοίς αφρόνων τεθνάναι και ελογίσθη κάκωσις η έξοδος αυτού και η αφ΄ ημών πορεία σύντριμμα. Ο δε εστίν εν ειρήνη>> (Η ζωή του δικαίου βρίσκεται κάτω από το παντοδύναμο και προστατευτικό χέρι του Θεού, και καμία θλίψη και βάσανος δεν την αγγίζει, χωρίς ο Θεός να το επιτρέψει. Στα μάτια των αφρόνων ο θάνατός του θεωρήθηκε ως αφανισμός και μηδένιση και η έξοδός του από τον κόσμο αυτό ως οδύνη και τιμωρία. Και η αναχώρησή του από την ζωή αυτή ως όλεθρος και απώλεια. Εκείνος όμως υπάρχει και ζει εν ειρήνη>> (Σοφία Σολομώντος Γ, 1-3).
Τον Πέτρο γνώριζα από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 όταν, μικρό παπαδάκι (ιερόπαις) εκείνος, μέσα στο ιερό βήμα του Αγίου Γεωργίου Βροντάδου, τον συναντούσα όσες φορές πήγαινα εκεί, συνοδεύοντας τον μακαριστό Μητροπολίτη μας κυρό Διονύσιο. Εκεί υπηρέτησε -την ίδια περίοδο- και ως Διάκονος ο σημερινός Μητροπολίτης μας κ. Μάρκος. Εκεί υπηρετούσε, διακονώντας στον Ναό και η γιαγιά του Πέτρου. Παρακολούθησα δε όλα τα βήματα εξέλιξής του στο Ναό. Από τότε μέχρι και σήμερα κρατήσαμε επαφές.
Ο Πέτρος είχε ήθος, πίστευε, τιμούσε τις παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα του τόπου, ήταν ευσυνείδητος και σωστός στη δουλειά του. Ήταν αυτό που λαός λέει ΄΄έξω καρδιά΄΄. Δεν ήξερε από πολιτικάντικα ψευτοπράγματα και τεχνητά φτιασιδώματα. Ήταν ορθός, ξεκάθαρος και κοφτός. Ήταν ο άνθρωπος της καθημερινότητας και του βιοπορισμού, αλλά συνάμα της αλληλεγγύης. Ποτέ δεν πρόδωσε τις αρχές του, απεναντίας άφησε στο περιθώριο εκείνους που διαπίστωσε ότι δεν τις τηρούσαν πια (κι ας ήταν -θεωρητικά- στον ίδιο χώρο) κι ακολούθησε τον δρόμο της καρδιάς και της συνείδησής του. Τιμούσε τους ανθρώπους που εφάρμοζαν τις αρχές που πρεσβεύουν και όχι εκείνους που υποκρίνονται χρησιμοποιώντας τις. Εφάρμοζε αυτό που λέει η Αγία Γραφή ΄΄θα λέτε το ναι~ναι και το ου~ου΄΄ (Ματθ. Ε΄, 37). Μήπως υπήρχε περίπτωση ποτέ ο Πέτρος να ψηφίσει στο Δημοτικό Συμβούλιο να γίνει νέα δομή μεταναστών στη Χίο; Ασφαλώς όχι. Μήπως υπήρχε περίπτωση να ψηφίσει την καταστροφή της Βόρειας Χίου με την εκμετάλλευση του αντιμονίου; Με τίποτα. Παρακολουθούσε τα γενόμενα και ενημερωνόταν, ανέμενε απαντήσεις στα όποια ερωτήματα, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να συμφωνήσει σε κάτι που θα ήταν βλαπτικό για τον τόπο, επειδή κάποιοι μεριμνούσαν για τα δικά τους (και μόνο) συμφέροντα.
Προσωπικά πιστεύω ότι, ακριβώς επειδή ήταν ευσυνείδητος και σωστός, η ενασχόλησή του με τα κοινά πρέπει να επηρέασε ως ένα βαθμό και την υγεία του, διότι αναλωνόταν όλη μέρα με αυτά. Κι ακόμη διότι ζητούσε πράγματα για την περιοχή ευθύνης του αλλά (προφανώς) δεν υπήρχε άμεση ανταπόκριση στις εκκλήσεις του. Όλοι όσοι ασχολούμαστε με τα κοινά έχομε γευτεί άπειρες πίκρες (ειδικά όσοι ασχολούνται δίχως να έχουν περαιτέρω συμφέροντα από όλα αυτά- και πιστέψτε με είναι ελάχιστοι αυτοί και ο κόσμος τους γνωρίζει πλέον-), όμως είναι ένα σαράκι που υπάρχει μέσα μας και δύσκολα φεύγει. Πρέπει να έχεις πνευματική ζωή για να προσπερνάς αυτά τα εμπόδια, που σου κατατρώγουν τα στήθη. Όταν δε είσαι και ευαίσθητος και δεν μπορείς να βλέπεις τα στραβά και να μην αντιδράς, αυτό όλο γυρίζει σε εσωστρέφεια μέσα σου και σε …τρώει ! Δύσκολα οι αδιάφοροι και συμφεροντολόγοι θα σε καταλάβουν ! Γιατί ο άνθρωπος πρωτίστως γεννιέται ως χαρακτήρας και δευτερευόντως γίνεται με πολύ κόπο και προσωπικό αγώνα.
Κοντολογίς, εάν ο Δήμος Χίου θέλει πραγματικά να τιμήσει τη μνήμη του, να πάρει την άδεια της οικογένειάς του και να αναλάβει (με τη βοήθεια ενός φιλολόγου και ενός θεολόγου-εθελοντών) να εκδώσει ένα βιβλίο-αφιέρωμα με όλα όσα δημοσίευσε στην σελίδα του στο γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης (facebook) τα τελευταία πέντε χρόνια και έχουν να κάνουν με την καταγραφή παραδόσεων, στίχων, γεγονότων, αφηγημάτων, γύρω από την κοινωνική, Εκκλησιαστική και πολιτισμική ζωή του Βροντάδου των περασμένων δεκαετιών και μέχρι σήμερα. Θα είναι μια σταθερή θύμηση στη μορφή του. Τα υπόλοιπα έρχονται και παρέρχονται, τα γραπτά μένουν.
Ας είναι η μνήμη του αιωνία και το παράδειγμά του φάρος για τους μετέπειτα. Η αυτοδιοίκηση έχασε έναν νεοσσό (πλην αγνό) υπηρέτη της και η δημοτική Αρχή ένα αγαπητό στέλεχος, σε μια περίοδο που η ίδια αναζητά ακόμη την πορεία της, παραπαίουσα και οδηγούμενη σε τροχιά φθίνουσα. Τούτο φάνηκε και από την αγάπη του κόσμου, με την πολυπληθή παρουσία του, στην εξόδιο Ακολουθία του μεταστάντος. Εκεί αποδείχθηκε περίτρανα ότι, ο κόσμος εκτιμά τους αγνούς και αγαθούς εργάτες της Αυτοδιοίκησης. Όχι αυτούς που διαθέτουν πτυχία, βαρύγδουπους τίτλους και πρωτοκαθεδρίες, αλλά εκείνους που αναλώνουν τη ζωή τους για την εξυπηρέτηση των συγχωριανών τους, των συνδημοτών, των ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Και τέτοιοι είναι, πλέον, ελάχιστοι.-