
Να ‘μαστε λοιπόν και πάλι μπροστά σε ένα σκηνικό που το είχαμε ξεχάσει τα τελευταία χρόνια. Και μας θύμισε παλιές μέρες όταν η ανησυχία και η αγωνία έφταναν στο κατακόρυφο. Έτσι χτες είχαμε την πρώτη μεγάλη πυρκαγιά στην οποία έδωσαν μάχη εναέριες και επίγειες δυνάμεις για να τη σβήσουν και αποδυναμώσουν.
Και για μια φορά ακόμα πλανάται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ. Ένα γιατί για το οποίο απάντηση δεν υπάρχει, αφού όταν «ο θεός έριχνε μυαλά κάποιοι κρατούσαν ομπρέλα». Και να ήταν η πρώτη φορά; Και αν υπάρχει δα ενημέρωση όλα αυτά τα χρόνια για τις τραγικές συνέπειες της έλλειψης προσοχής, ως προς τις φωτιές. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα όχι μόνο των αρμοδίων αλλά και όλων των ευαίσθητων πολιτών, αλλά πέρα βρέχει και στ’ Αϊβαλί βροντά. Και αναρωτιέσαι τι αναισθησία είναι αυτή που δέρνει κάποιους που δεν σκέπτονται τα αυτονόητα. Γιατί δεν χρειάζεται να έχεις πολύ μυαλό στο κεφάλι σου για να ξέρεις ότι η φωτιά δεν παίζει. Όπως φαίνεται όμως υπάρχουν και εκείνοι που δεν έχουν ούτε κουκούτσι μυαλό.
Ολόκληρη, λοιπόν, η χτεσινή ημέρα πέρασε με την ανησυχία και την αγωνία για το τι θα μείνει άκαυτο. Και στο παρελθόν έχουμε πληρώσει βαρύ τίμημα. Και πόσα δάση πια έμειναν στο νησί; Μετρημένα. Άντε να τα κάψουμε κι αυτά και να μετατραπούμε σε κρανίου τόπο. Και διαπιστώνεις ότι πολλά είναι τα χωράφια που αποτελούν βραδυφλεγείς βόμβες, αφού κανείς δεν φροντίζει να τα καθαρίσει. Γιατί δεν είναι μόνο εκείνοι που, υποτίθεται, εξ αμελείας βάζουν τις φωτιές. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν κάνουν τίποτα ώστε να εξαλειφθεί ένας ακόμα κίνδυνος. Και μάλιστα πολλά από αυτά είναι μέσα σε κατοικημένες περιοχές. Και όλοι φανταζόμαστε το τι μέλλει γενέσθαι αν, ο μη γένοιτο, και με τις υψηλές θερμοκρασίες που επικρατούν γίνουν μπουρλότο.
Υποτίθεται ότι όλοι αγαπάμε την πατρίδα μας και το νησί μας, αλλά δεν κάνουμε και πολλά για να αποδείξουμε στην πράξη αυτή την αγάπη. Τώρα θα μου πείτε πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ναι, όμως η εξαίρεση του κανόνα κάνει τη διαφορά, που πολλές φορές είναι καταστροφική.
Του Δημήτρη Φρεζούλη