Άρεσε κατά γενική ομολογία και συγκίνησε ιδιαίτερα η εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου «Γεώργης Διλμπόης ο ασυμβίβαστος» προχτές στο αίθριο του Ιδρύματος «Μαρία Τσάκος». Μια εκδήλωση τιμής και μνήμης στον θεολόγο, καθηγητή, ποιητή, λογοτέχνη, ιστορικό.
Ριγήσαμε όταν στην έναρξη της βραδιάς είδαμε μέσω βίντεο τον ακάματο πνευματικό άνθρωπο να τραγουδά α-καπέλα το «Μήλο μου κόκκινο».
Παρουσία εκλεκτού και μεγάλου κοινού, που γέμισε ασφυκτικά το χώρο του Ιδρύματος, η Ευτυχία Βλυσίδου ξεδίπλωσε με ξεχωριστή μαεστρία τη διαδρομή του μεγάλου δασκάλου και παιδαγωγού. Συνεπικουρούμενη από τη Στέλλα Τσιροπινά και την Υρώ Διλβόη, που διάβαζαν αποσπάσματα από το βιβλίο, η ομιλήτρια κατάφερε με γλαφυρό και λογοτεχνικό τρόπο να δώσει τα κυριότερα σημεία του οδοιπορικού του Διλμπόη. Και το κατάφερε με αποτέλεσμα όχι μόνο να ικανοποιήσει το πολυπληθές ακροατήριο αλλά να το ενθουσιάσει καθώς τα σχόλια για την ομιλία της ήταν κάτι παραπάνω από κολακευτικά.
Όπως υπογράμμισε «η ζωή του είναι διαρκής πορεία προσφοράς, δημιουργίας, διδασκαλίας, συγγραφής, παραγωγής γνώσης. Αεί διδάσκων, αλλά και αεί διδασκόμενος. Προσφέρει αφειδώλευτα αγάπη στους μαθητές και στις μαθήτριές του, εκδηλώνει απέναντί τους σεβασμό, ενισχύει και ενθαρρύνει το δημιουργικό πνεύμα τους, με το να τους προσφέρει ευκαιρίες αυτό- έκφρασης και να τους ανοίγει έτσι δρόμους στη ζωή. Είναι ο δάσκαλος, με την ευρεία έννοια του όρου. Αγαπά τους μαθητές του, όπως ο Χριστός του δικούς του μαθητές και, έτσι, γίνεται πρότυπο ανθρώπου - δασκάλου ή δασκάλου - ανθρώπου».
Και ακόμα: «Το Βαρβάσι είναι η γη του, είναι ο κόσμος των παιδικών χρόνων με τις όμορφες αναμνήσεις, είναι το απάγκιο του, μετά το γυρολόγημα στις άλλες γειτονιές. Είναι οι άνθρωποι, είναι η αγάπη που δένει τους ανθρώπους, είναι η γειτονιά που γίνεται ζεστή σαν την οικογένεια, είναι η αλληλεγγύη και απαντοχή. Είναι τα παιδιά που τα λογιάζει ο ίδιος ως τη χαρά των ανθρώπων.
Με τη δημιουργικότητα, τη φιλοτιμία και τις ικανότητές τους, οι πρόσφυγες ρίζωσαν στις γειτονιές του Βαρβασιού, στον αυλόγυρο της εκκλησίας του Αγίου Χαραλάμπους, νοικοκύρηδες και νοικοκυρές που οικονομούσαν τη φτωχή ζωή τους με αξιοπρέπεια. Ο Διλμπόης ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες του με τρυφερότητα περισσή, όντας περήφανος για τους δικούς του ανθρώπους. Ο Διλμπόης είναι πολυγραφότατος. Με γλώσσα ζωντανή, με λόγο δυνατό τολμά να γράφει την αλήθεια, να καταγγέλλει, να στηλιτεύει και ταυτόχρονα να υμνεί την πίστη και την ευλάβεια.»
Για να καταλήξει: «Ό,τι και να πει κανείς για τον Διλμπόη είναι λίγο. Άρτια προσωπικότητα, πρότυπο λογικής και ηθικής, ελεύθερος στη σκέψη και στο λόγο, αυτάρκης και εραστής της γνώσης και της αλήθειας. Αγάπησε με την ίδια δύναμη τον Θεό και τον άνθρωπο».
Προσωπικά είπα ότι θεώρησα χρέος και υποχρέωση να τιμήσω τον αειθαλή δάσκαλο με ένα βιβλίο στο οποίο θα αποτυπωνόταν ένα οδοιπορικό που γράφτηκε στην ιστορία του νησιού γιατί το άξιζε και με το παραπάνω.
Συντόνισε η δημοσιογράφος της Αλήθειας, Ειρήνη Αναγνώστου.
