Θυμιανά, σωτήριον έτος 1960… Παραμονή Χριστουγέννων με τους πιτσιρικάδες πανέτοιμους, με την τραμπούκα κρεμασμένη στο λαιμό. Μόνο αγόρια, αφού τα κορίτσια βγήκαν πολύ αργότερα στο «κουρμπέτι» της παραμονής. Με επανάληψη και ξανά επανάληψη των χριστουγεννιάτικων καλάντων. Για να τα ξέρουμε καλά και να μην κάνουμε κάποιο λάθος. Και με πρόβες, έτσι, για να μη γίνουμε ρεζίλι. Ημέρα ξεχωριστή για όλους, αφού θα μπορούσαμε να βγάλουμε το δικό μας «μεροκάματο» που ήταν και εύκολο. Και με τη σκέψη στο πόσα θα μαζέψουμε. Και θα ήταν ολόδικά μας για να τα κάνουμε ό,τι θέλαμε ή να τα δώσουμε στη μάννα να μας τα κρύψει και να ξέρουμε ότι έχουμε τη δική μας «περιουσία»…
Και η μεγάλη στιγμή ήταν το απόγευμα, και όχι όπως τώρα που βγαίνουν από τα άγρια χαράματα, που λέει ο λόγος. Και βέβαια περιορισμένη και η ώρα της δράσης, καθώς βράδιαζε νωρίς. Τα φώτα λιγοστά και, όπως και να το κάνουμε, με όλα όσα ακούγαμε εκείνον τον καιρό για… νεράιδες και λοιπά ξωτικά, και ένας φόβος κρυμμένος στην καρδιά. Έτσι αρχίζαμε ένα τρεχαλητό να προλάβουμε όσο το δυνατόν περισσότερα σπίτια, αφού κάτι τέτοιο σήμαινε και αυξημένα έσοδα… Έσοδα να τα κάνει ο θεός. Φράγκα, πενηνταράκια, αλλά και εικοσάρες στην πιο ακραία περίπτωση. Και αν έπεφτε και κανένα τάλιρο σε κάποιο συγγενικό σπίτι κάναμε πανηγύρι… Το δυσάρεστο ήταν όταν αντί για κέρματα μας φίλευαν με κουραμπιέδες και μελομακάρονα που ήταν κάτι συνηθισμένο σε εκείνες τις εποχές της φτώχιας. Και τα οποία τρυπώναμε, όσα δεν τρώγαμε, στην οπή της τραμπούκας…
Πηγαίναμε από σπίτι σε σπίτι, με τα κέρματα να κουδουνίζουν στην τσέπη και την αγωνία στο κατακόρυφο. Πόσα να είναι; Και στο τέλος ο λογαριασμός. Το μέτρημα. Η πιο όμορφη στιγμή της παραμονής. Και ξανά μέτρημα μπας και κάναμε λάθος καμιά εικοσάρα. Αξέχαστες και ανεπανάληπτες στιγμές. Και του χρόνου!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
