H αλήθεια είναι ότι οι Εγγλέζοι, από την απελευθέρωση της Ελλάδας και μετά, μέχρι και τον Εμφύλιο, πολλά δεινά έφεραν στη χώρα μας και στην Κύπρο και εξακολουθούν να φέρνουν μαζί με τους Αμερικάνους, έστω και με πιο κομψό τρόπο. Πολλά ποτάμια αίματος χύθηκαν κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου που, έστω και αν πέρασαν τόσα χρόνια, δεν μπορούν να ξεχαστούν.
Πρόσφατα, λοιπόν, εντελώς τυχαία έπεσα πάνω σε μια παλιά αναφορά για ένα ραδιοφωνικό σταθμό ιστορικό καθώς για κάτι που τους παιγεντούσαμε πάντα ήταν το «Μπι Μπι Σι» τους. Mε την αρχική εκφώνηση «Εδώ Λονδίνο». Ένας ραδιοφωνικός σταθμός που σε χρόνια σκοτεινά και δίσεκτα ήταν μια αχτίδα φωτός, άσχετα με τις όποιες σκοπιμότητες εξυπηρετούσε κάποιες φορές. Αυτόν άκουγαν οι υπόδουλοι Έλληνες στα χρόνια της Κατοχής και μάλιστα με χίλιες δυο προφυλάξεις καθώς απαγορευόταν η ακρόαση ξένων σταθμών και ιδιαίτερα του Εγγλέζικου. Ακόμα και στα σύρματα της Μέσης Ανατολής «Μπι Μπι Σι» άκουγαν να ενημερώνονται οι έλληνες κρατούμενοι.
Τόσο στα χρόνια της Κατοχής, όσο και στη συνέχεια, στα χρόνια του ‘60, όταν από το κρατικό ελληνικό ραδιόφωνο, το μόνο που «περνούσε», ήταν η καθαρά κυβερνητική φωνή και προπαγάνδα και αποκλείονταν όλες οι υπόλοιπες. Ένα παραπάνω βέβαια τα χρόνια της επτάχρονης χούντας, όταν όλοι είχαμε καρφωμένες τις βελόνες των ραδιοφώνων μας στη γερμανική Ντόιτσε Βέλε και στο Μπι Μπι Σι. Ήταν οι δύο μοναδικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, εκτός από εκείνους των πάλαι ποτέ σοσιαλιστικών χωρών, από τους οποίους μπορούσαμε και ενημερωνόμασταν για τα πράματα και θάματα που λάβαιναν χώρα στην πολύπαθη χώρα μας.
Έτσι, άσχετα ότι μπορεί τώρα πια να μην ακούμε Μπι Μπι Σι, έχει μείνει μέσα στην καρδιά μας, από τα χρόνια της χούντας, η φωνή της Γιολάντας Τερένσιο να μεταδίδει τις ανταποκρίσεις της από την Αθήνα. Ύστερα από χρόνια, το Μπι Μπι Σι έκανε πολλές περικοπές και δεν ακούγεται πια στην ελληνική γλώσσα. Δεν είχε άλλωστε και νόημα αφού οι εξελίξεις στο ραδιοφωνικό τοπίο το ξεπέρασαν. Όπως και να το κάνουμε, όμως, μη μου πείτε ότι δεν αισθανθήκαμε μια λύπη… Ήταν από τα πράγματα που θα μένουν στη μνήμη μας όσα χρόνια κι αν περάσουν. Και αυτός ο ραδιοφωνικός σταθμός, που είχε σήμα του το ρολόι με την καμπάνα του Μπιγκ Μπεν, ήταν από τους ξεχωριστούς μιας άλλης εποχής. Και έδινε ελπίδα.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
