Πόσο όμορφες είναι οι γιορτές στα ξωκκλήσια των χωριών μας… Και είναι πάρα πολλά και το καθένα έχει τη δική του χάρη. Και μια δυο φορές το χρόνο, συνήθως, έχουν την τιμητική τους. Και η όλη γιορτή έχει μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή γοητεία. Μια γοητεία που δεν έχει σχέση αποκλειστικά με το προσκύνημα και το βαθμό πίστης, αλλά με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα χαρούμενη με πολλά χαμόγελα. Και, ξέρετε, δυστυχώς, το χαμόγελο λείπει από τη ζωή μας. Το θυμόμαστε όμως κάπου - κάπου και δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να βλέπεις χαμογελαστά πρόσωπα. Και τι προδίδει το χαμόγελο; Χαρά και ευχαρίστηση.
Στο χωριό μου έχουμε τέσσερα ξωκκλήσια με κάποια από αυτά να έχουν την τιμητική τους δυο τρεις φορές το χρόνο κι άλλα μία. Άγιος Δημήτρης, Άγιος Γιάννης, Άγιος Γιώργης Καρφά, Προφήτης Ηλίας. Και σ' όλα η ημέρα που τιμάται η γιορτή του Αγίου, αλλά και μια - δυο φορές εκτός ονομαστικής εορτής, είναι απολαυστική. Και χαίρομαι τους επιτρόπους τους που φροντίζουν κάθε φορά, εθελοντικά πάντα, να είναι όλα άψογα, προσφέροντας στους συνεορτάζοντας μια αξιοθαύμαστη περιποίηση.
Στον Άγιο Δημήτρη Κτιστών (νεκροταφείο) βρέθηκα την Παρασκευή και λόγω ονομαστικής εορτής. Και είμαι και τακτικός προσκυνητής όχι μόνο την συγκεκριμένη ημέρα αλλά και την Τυρινή Κυριακή και την Παρασκευή της Διακαινησίμου. Και κάθε φορά αντικρίζω το ίδιο σκηνικό. Οι πεζούλες γεμάτες κόσμο, βλέπετε η εκκλησία είναι μικρή, ψαλμωδίες πανηγυρικές, το τέλος της ακολουθίας, που συνοδεύεται όμως με εκείνο που όλοι περιμένουν. Να μπουν στην αίθουσα, όπου είναι στρωμένα τα τραπέζια με τα πιρουνάκια και τα μαχαιράκια. Και σε λίγο να έρχονται τα ούζα και τα τσίπουρα. Και τι άλλο; Τα πιατάκια με τους μεζέδες. Ήδη από το πρωί στην κουζίνα επικρατούσε οργασμός για την προετοιμασία. Όλοι στην τσίτα προκειμένου όλα να είναι έτοιμα στην ώρα τους. Κατάμεστη η αίθουσα από γυναίκες και άντρες σε μια όμορφη συνεύρεση με την κουβεντούλα τους, με το «τσούγκρισμα» των ποτηρακιών και με το ούζο να ρέει και να δημιουργεί μια ευχάριστη περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Και καπάκι να αρχίζουν οι ψάλτες με κορυφαίο τον Δημήτρη Λιούντρη να τραγουδούν άσματα προσκείμενα στην εκκλησία και να ενθουσιάζονται όλοι. Άραγε τι άλλο θέλει ο άνθρωπος να είναι ευτυχισμένος έστω και για ένα δίωρο;
Εν τω μεταξύ έγιναν και κάποιες αλλαγές στην επιτροπή της εκκλησίας με καινούργιο αίμα και αποχώρησαν κάποιοι παλιοί με 25ετή θητεία και μάλιστα απόλυτα επιτυχημένη. Και οι καινούργιοι, όπως αποδείχτηκε στο πρόσφατο τσιμπούσι, έχουν την ίδια διάθεση και όρεξη να συνεχίσουν. Και είναι ευχάριστο όταν υπάρχει ομαλή διαδοχή. Άλλωστε κάτι τέτοιο είναι ζητούμενο.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Ο καπ. Γιάννης Διαμαντής, η σύζυγός του Γεωργία και η Νίτσα Βερβεράκη έγραψαν ιστορία και, εκφράζοντας υποθέτω και την άποψη των συγχωριανών, θέλω να τους ευχαριστήσω από καρδιάς για την πολυετή παρουσία και προσφορά τους. Έκαναν το νεκροταφείο χάρμα ιδέσθαι.
