Τι κακό, είναι αυτό που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια με τους γάμους αλλά ακόμα και με τις βαπτίσεις; Ο θεός να με συγχωρέσει αλλά είναι οποιαδήποτε άλλη λωλάδα εκτός από μυστήρια. Μα τόσες και τέτοιες πια λωλάδες, τέτοια χλιδή, τέτοια γκλαμουριά, τέτοια ξιπασιά, τόσα λεφτά πεταμένα στο βρόντο που ούτε να τα διανοηθούμε δεν μπορούσαμε μερικά χρόνια πριν. Και, τι, σε εποχές κρίσης και λιτότητας και ακρίβειας ε; Και εντάξει να τα έχεις και να τα σκορπάς, ας πάει και το παλιάμπελο. Δικά σου είναι ό,τι θέλεις τα κάνεις. Όμως στις περισσότερες περιπτώσεις έχουμε και το συνορισιό και τα ξεπεράσματα… Γιατί, να τα κάνουν έτσι αυτοί, και να μη τα κάνουμε κι εμείς…
Και δεν είναι μόνο οι λωλάδες των νεόνυμφων και των γονιών είναι και εκείνες των φίλων και γνωστών. Πιο παλιά μέχρι και μπομπάκια έριχναν κάποιοι έξω από τις εκκλησίες και κάποτε μάλιστα κάηκε ένα αυτοκίνητο και ένα δεντράκι. Και ευτυχώς που η φωτιά δεν επεκτάθηκε και δεν κάηκαν και άλλα αυτοκίνητα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Και ήταν όλα τόσο στριμωγμένα που η φωτιά μπορούσε να εξελιχθεί σε τραγωδία… Αμέ τα τσουβάλια το ρύζι; Μακάρι να ρίζωναν οι γάμοι μόνο με το ρύζι.
Εντάξει, χαρά είναι ο γάμος και η βάπτιση αλλά, βρε αδελφέ, να υπάρχει και ένα μέτρο, το οποίο όμως έχει χαθεί εντελώς. Και όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο φαντασμένους γάμους και βαπτίσεις βλέπουμε. Οι εκκλησίες μετατρέπονται σε θεατρικές σκηνές με σκηνογραφίες που θα τις ζήλευαν οι μετρ του είδους. Και έχεις την εντύπωση ότι δεν παρακολουθείς μυστήριο αλλά θεατρική παράσταση. Η φαντασία οργιάζει.
Προσωπικά, από κάποια στιγμή και μετά, προσπαθώ να… αντιστέκομαι. Δεν μπορώ να βλέπω όλες αυτές τις υπερβολές, κατά την προσωπική μου, πάντα, άποψη. Τα θεωρώ χωρίς κανένα ιδιαίτερο νόημα.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Αυτό που ζούμε τους τελευταίους δύο μήνες με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτοφανές. Δεν θυμάμαι αν υπήρχε τέτοιο πολεμικό κλίμα και παλιότερα στις διασπάσεις της Αριστεράς. Τέτοιος εμφύλιος. Και τι να γράψεις; Τα λόγια σου χάνεις. Έλεος!
