Η Άννα Σουρέ (για τους φίλoυς της Αννούλα) ήταν μια αξιαγάπητη κυρία και γι' αυτό όλοι όσοι την ξέραμε, και μόνο λίγοι δεν ήμασταν, την είχαμε μέσα στην καρδιά μας. Την καμαρώναμε και την θαυμάζαμε χρόνια τώρα γιατί ήταν αειθαλής και αεικίνητη αλλά και γιατί, έστω μια φορά το χρόνο, μας χάριζε μοναδικές στιγμές πάνω στο θεατρικό σανίδι. Ήταν από τις Χιώτισσες που όχι μόνο δεν το έβαζαν κάτω, με εξαίρεση τον τελευταίο καιρό, αλλά με το πέρασμα των χρόνων γίνονταν ακόμα πιο απαιτητικές, πρώτα απ' όλα από τους εαυτούς τους. Όχι αδικαιολόγητα, λοιπόν, την αγαπούσαμε γιατί ήταν μοναδική και παρά την ηλικία της, που δεν την είχε και κρυφή, επέμενε.
Επέμενε και εξακολουθούσε, μέχρι πριν λίγα χρόνια, να ασχολείται με όλα όσα αγαπούσε και ήταν το αλατοπίπερο της ζωής της. Κυρίως το γράψιμο και το θέατρο, πάντα πλάι στον αγαπητό της, αλλά και δικό μας αγαπητό, Γιώργο Γαλάντη, που εκμεταλλευόταν και αναδείκνυε με τον καλύτερο τρόπο το αξιοπρόσεκτο ταλέντο της. Και, για όλους όσοι πιθανόν να μην το ξέρουν, να υπενθυμίσω πως η Άννα Σουρέ μαθήτευσε πριν από πολλά, η αλήθεια, χρόνια, κοντά στον μεγάλο Κάρολο Κουν του ιστορικού Θεάτρου Τέχνης. Μάλιστα στην αυτοβιογραφία του την αναφέρει και ο μεγάλος Λυκούργος Καλλέργης. Έτσι τα τελευταία χρόνια είχαμε την ευκαιρία να την απολαμβάνουμε με τη θεατρική ομάδα του Ομηρείου να μας χαρίζει αφειδώλευτα το γέλιο.
Τελευταίο πόνημα της Άννας Σουρέ, μετά από τα «Σκίτσα Ζωής» που εκδόθηκαν το 2006, ήταν τα «Παιχνίδια με γέλιο και δάκρυ», πάντα από τις εκδόσεις «άλφα πι». Ένα μικρό τομίδιο μεγάλου σχήματος μέσα στο οποίο η Αννα Σουρέ έκανε ένα όμορφο νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν. Όχι μόνο το πιο μακρινό αλλά και το πιο κοντινό και θυμόταν αγαπημένα πρόσωπα αλλά και αλήστου μνήμης στιγμές από άλλες εποχές. Με τρόπο λυρικό και ποιητικό, καθώς είχε την ικανότητα να ταιριάζει στίχους με μεγάλη ευκολία. Ένα ταξίδι που ξεκινούσε από τη Ρουμανία τα προπολεμικά χρόνια καθώς, όπως έλεγε και η γιαγιά της, «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Και αρχίζει η παρέλαση των γεννητόρων αλλά και της μικρότερης αδελφής, της αγαπημένης της Χρυσούλας. Σημαντική και η παράθεση φωτογραφιών που παντρεύονταν αρμονικά με τα κείμενα ποιητικά ή πεζά.
Η Άννα Σουρέ είχε τον δικό της τρόπο να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον σου αλλά συγχρόνως να σε ευχαριστεί, όχι με πολυλογίες αλλά με λιτότητα και εγκράτεια, που περιέχουν όμως ό,τι θέλει να σου μεταδώσει.
Ας είναι αιωνία η μνήμη της.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Θα την ξαναθυμηθούμε την Τρίτη 20/8/24 να αφηγείται τη ζωή της στον γράφοντα, σε μια συνέντευξη του 2002 στην Αλήθεια ΤV.
