Το λογάριαζα από τη Μεγαλοβδομάδα αλλά, όπως λένε και κάποιοι, όταν κάνεις σχέδια ο Θεός σε κοροϊδεύει… Τώρα ποια διάθεση έχει ο Ύψιστος να σε κοροϊδεύει δεν το ξέρω, αλλά όπως φαίνεται κι αυτό εξαρτάται από Αυτόν. Α, ναι, στην περίπτωση που πάει κάτι στραβά και δεν σου ’ρχεται βολικά λες και ότι λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο.
Τι λογάριαζα λοιπόν…; Ότι την Παρασκευή της Διακαινησίμου, που ήταν χτες, θα πήγαινα στο εκκλησάκι του Άι Δημήτρη στο οποίο χρόνια τώρα τιμάται η συγκεκριμένη ημέρα. Μάλιστα την παραμονή είχα γράψει και σχετικό χρονογράφημα για την ιστορία που διατηρείται και συντηρείται πολλά χρόνια. Και αυτό χάρη σε κάποιες κυρίες που επιμένουν να τηρούν την παράδοση.
Χτες το πρωί, που λέτε, σηκώθηκα να ετοιμαστώ να πάω στην εκκλησία. Μάλιστα ενδιάμεσα τη νύχτα πήρα και ένα παυσίπονο χαπάκι για να «προετοιμαστώ» ώστε όταν σηκωθώ να είμαι σε θέση να πάω στον Άι Δημήτρη. Μόνο που το χατίρι δεν μου έγινε καθώς στο πρώτο βήμα «σακούλιασε» το δεξί πόδι μου. Δεύτερο βήμα μία από τα ίδια. Α, δεν πάμε καλά, σκέφτηκα. Κρίμα τα μπουγαδιάσματα και τα πολλά σαπούνια. Λογάριαζα χωρίς τον «ξενοδόχο». Τηλεφώνησα και στον Ζουμίδη να μην περάσει να με πάρει όπως είχαμε συνεννοηθεί…
Και κατά τις 11 το πρωί να, και σταματά, ένα αυτοκίνητο με δυο κοπελιές μέσα στην τρελή χαρά. Και οι δυο Αργυρούλες και με το ίδιο επώνυμο. Που είδαν πως δεν πήγα στην εκκλησία και φρόντισαν να μας φέρουν δυο άρτους και δυο κοσκινωτές. Τι έγινε ρε κορίτσια, τιμήσαμε φέτος τη γιορτή, τις ρώτησα. Δεν είχε πολύ κόσμο, η απάντηση. Ήμασταν καμιά 30αριά μου είπε αργότερα και ο Ζουμίδης…
Λίγες, λοιπόν, οι παρουσίες από ένα χωριό 2.500 κατοίκων. Και όμως! Όπως κάθε χρόνο οι προετοιμασίες για το τσιμπούσι που ακολουθεί τη λειτουργία από κάποιες κυρίες ήταν τέλειο από κάθε άποψη. Και πάλι πλούσια τα ελέη. Μόνο που ήταν απόντες όλοι εκείνοι που έπρεπε να είναι παρόντες. Φαντάζομαι την απογοήτευση όλων εκείνων που έκαναν ό,τι μπορούσαν να ικανοποιήσουν εκείνους που περίμεναν να έρθουν.
Πού θέλω να καταλήξω…; Δεν φτάνει μόνο η καλή διάθεση και η εθελοντική προσφορά όσων έχουν αναλάβει να διατηρήσουν την παράδοση και τα έθιμα. Είναι απαραίτητη και η δική μας συμμετοχή.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Τα στιγμιότυπα της Ρούλας Επιτροπάκη.
