Η σημερινή στήλη παραχωρείται στον αγαπητό μου Δημήτρη Τσεσμετζή:
«Τι μου θύμισες Δημήτρη με τη «ΜΑΣΚΑ» και το «ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ». Μια ιστορία με την "Νταΐνα" (Γιάννη Σιδεριδάκη). Του άρεσε να διαβάζει τη «ΜΑΣΚΑ» και όταν ήταν μικροί, αυτός και ο αδελφός του, έδεσαν και φίμωσαν τον... πατέρα τους σε ένα ράντζο στο οποίο ξεκουραζόταν. Τον είχε πάρει ο ύπνος και παραλίγο να «μείνει» γιατί του είχαν κλείσει το στόμα σφιχτά, επειδή φώναζε βοήθεια. Μετά μόνο μούγκριζε γιατί δεν μπορούσε να ανασάνει καλά! Ίσα ίσα τον πρόλαβε και τον ξεφίμωσε η μάννα τους πριν σκάσει!
Ζούσαν τότε σε ένα σπίτι κοντά στην Αγία Ειρήνη (κοντά στο βυρσοδεψείο του του Καραμαούνα) στη βρομοστενάδα, που ξεκινάει από την ανατολική άκρη του νεκροταφείου της Λέτσαινας και καταλήγει στον ποταμό Κάνδηλα (ή Αγίας Ειρήνης), μπροστά στο πρώην βυρσοδεψείο του Καραμαούνα!
Ανακατεύτηκε και η αστυνομία αλλά κουκουλώθηκε το γεγονός. Απλά από τότε τη «ΜΑΣΚΑ» και το «ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ», κατόπιν εισηγήσεως της αστυνομίας στα περίπτερα, στον Αναστόπουλο και στους επιστάτες του γυμνασίου Αρρένων και της Εμπορικής, μπορούσαν να τα αγοράσουν οι ολίγον ενήλικοι (16άρηδες). Μέτρο που ατόνησε αργότερα, αφού όλοι έλεγαν στον περιπτερά της πλατείας Τσαμπαρλή (σημερινό Λάμπρου Φιλιππάκη) ότι το αγόραζαν για τον μεγάλο αδελφό τους ή τον θείο τους!...
Έχει και συνέχεια η ιστορία! Όταν αργότερα πέθανε ο πατήρ Σιδεριδάκης, τη 10ετία του ‘70 και η "Νταΐνα" ήταν τότε πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδος ΔΟΞΑΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ, πήγαμε όλοι οι παίκτες της ΔΟΞΑΣ στο εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων, που είναι δίπλα στο φούρνο Σιδεριδάκη, όπου γινόταν η νεκρώσιμη ακολουθία. Βλέποντας εγώ τον Γιάννη ("Νταΐνα") να είναι κίτρινος σαν το κερί από τη λύπη του -αν και αυτός συνεχώς πελιδνός ήταν- έσκυψα και είπα χαμηλόφωνα στον Μανώλη Κεσικιάδη, στον Κώστα Καραμανή και στον Παντελή Ανδρεαδάκη, αλλά το άκουσαν και οι άλλοι παίκτες που ήταν κοντά... "Ρε κοιτάξτε την «Νταΐνα» που κάνει τον λυπημένο, ενώ θα τον είχε... πεθάνει πολλά χρόνια πριν, τότε που διαβάζοντας τη «ΜΑΣΚΑ» τον έδεσε και τον φίμωσε..."
Τους έπιασε ένα νευρικό γέλιο και βγήκαμε όλη η ομάδα έξω, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του προέδρου μας, που δεν ήξερε τι να υποθέσει. Γελάσαμε ακράτητα και όταν μας πέρασε, μπήκαμε πάλι στην εκκλησία».
Του Δημήτρη Φρεζούλη
