17 του Νοέμβρη σήμερα, μία ημερομηνία σταθμός της νεότερης ιστορίας μας και άντε να μη θυμηθείς κάτι από τις ημέρες εκείνες του 1973 που μας σημάδεψαν ανεξίτηλα. Παρά το ότι πέρασαν τόσα χρόνια όλο και κάτι βρίσκεις σκαλίζοντας τα συρταράκια του μυαλού σου. Τραβάς έξω ένα, το ξεσκονίζεις και διαπιστώνεις ότι δεν έχει χάσει τίποτα από την αρχική λάμψη του.
Νιόπαντροι είχαμε βρεθεί στην Αθήνα με τη γυναίκα μου και λες και ήταν χθες, όταν στον Κορυδαλλό, όπου μέναμε, ακούσαμε για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο, εντελώς τυχαία, τον σταθμό με εκείνη την σπαρακτική κραυγή που φώναζε «εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο». Και το κάλεσμα των φοιτητών να βρεθούμε κοντά τους.
Πάμε, είπαμε κι οι δυο με μια φωνή, για να βρεθούμε λίγο αργότερα στην Πατησίων μπροστά στο κτήριο του Πολυτεχνείου όπου γινόταν ένας μικρός χαμός. Κόσμος και κοσμάκης που είχε πάει να συμπαρασταθεί στην εξέγερση των φοιτητών με συγκλονιστικές και συγκινητικές συγχρόνως στιγμές. Στιγμές μοναδικές που σου δημιουργούσαν έναν πρωτοφανή ενθουσιασμό.
Τα τρόλεϊ με δυσκολίες ανεβοκατέβαιναν τις δυο πρώτες μέρες μεταφέροντας στις άλλες περιοχές τα δεκάδες αντιχουντικά φέιγ βολάν που κολλούνταν πάνω τους, γιατί την τρίτη έκλεισε η Πατησίων και η ατμόσφαιρα γινόταν ολοένα πιο αγωνιστική. Τα συνθήματα δονούσαν την ατμόσφαιρα και η προσέλευση του κόσμου δημιούργησε το αδιαχώρητο. Οι προσφερόμενες προμήθειες για τους έγκλειστους δίνονταν από τα παράθυρα και δεν θα ξεχάσω μία κοπελιά με χυτά μαύρα μαλλιά που μαζί με έναν άλλον φοιτητή τα έπαιρναν και τα ανέβαζαν.
Και βέβαια πώς να ξεχάσεις εκείνες τις τρεις μέρες που κράτησε η «πολιορκία» εκείνο το πανηγύρι της ελευθερίας και της δημοκρατίας που μας συνέπαιρνε όλους χωρίς καμία άλλη σκέψη στο μυαλό μας.
Τρεις μέρες κράτησε η αντίσταση του Πολυτεχνείου, τρεις μέρες ξημεροβραδιαζόμασταν ζώντας την πρωτοφανή, για τα χρονικά εκείνης της περιόδου, ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα μοναδική που άλλη δεν ζήσαμε ποτέ μέχρι σήμερα. Ίσως και γι' αυτό το λόγο όσοι την έζησαν λένε, ακόμη και σήμερα, χωρίς κανένα εγωισμό «ήμουν κι εγώ εκεί», ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
