Έχω πολλά χρόνια να μπω σε Δημοτικό Σχολείο και δεν ξέρω με ποιες εικόνες και φωτογραφίες είναι διακοσμημένες οι αίθουσες και οι διάδρομοί του. Πάντως, εκείνα τα χρόνια τα παλιά, τα δικά μας, κυριαρχούσαν οι εικόνες των ηρώων της επανάστασης του 1821, την επέτειο της οποίας τιμούμε, για μια ακόμα χρονιά, μεθαύριο.
Όπου κι αν γύριζες και κοίταζες, αντίκριζες τις μορφές των ηρώων εκείνης της εποχής. Υπερήφανοι και καμαρωτοί, με μια σπάθα στο χέρι οι περισσότεροι, ενώ δεν θα ξεχάσω πόσο μεγάλη εντύπωση μας έκανε και εκείνη η περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη, επιβλητική όπως ήταν. Και το μακρύ μαλλί του Αθανασίου Διάκου με τη χωρίστρα στη μέση, όπως επίσης και ο σκούφος του Μιαούλη και το καλπάκι του Γεωργίου Ολύμπιου. Καθένας είχε και κάτι ξεχωριστό πάνω του. Τους βλέπαμε, τους καμαρώναμε και μάλιστα κάποιες φορές «παίζαμε» και «πόλεμο» μεταξύ μας, μόνο που κανείς σχεδόν δεν ήθελε να παίζει το ρόλο των Τούρκων. Βλέπετε αυτοί οι τελευταίοι επιβαλλόταν κάθε φορά να είναι οι νικημένοι…
Δεν ήταν όμως μόνο οι εικόνες που βλέπαμε στο σχολείο. Εκείνον τον καιρό κυκλοφορούσαν και κάτι σοκολάτες, σαν σοκοφρέτες, μέσα στις οποίες υπήρχε και η εικόνα ενός ατρόμητου οπλαρχηγού. Και βέβαια πιο πολύ μας ενδιέφερε ποιον ήρωα θα βρίσκαμε μέσα στη σοκοφρέτα παρά το περιεχόμενό της. Και επειδή πολλές φορές μας τύχαιναν οι ίδιοι και οι ίδιοι, γι' αυτό και τους ανταλλάσσαμε με εκείνους που δεν είχαμε. Και κάποιοι από αυτούς ήταν και πιο δύσκολοι, καθώς ήταν πιο άγνωστοι. Βλέπετε κυριαρχούσαν οι πιο γνωστοί… Και παίζαμε και κάτι σαν «τζόγο» με τα χαρτάκια αυτά.
Έτσι, εις ανάμνηση εκείνων των χρόνων για να θυμόμαστε κι εκείνους τους ήρωες…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
