Ύστερα από δυο χρόνια που έγραφαν απουσίες φέτος μας ήρθαν και δηλώνουν παρόντες. Έτσι τα χωριά μας αλλά και η πόλη για μία ακόμη φορά «ζωντάνεψαν». Με την επιστροφή στις ρίζες όλων όσοι, κατά καιρούς, από την ανάγκη της επιβίωσης εγκατέλειψαν το νησί και αυτές οι αφίξεις είναι από τις πιο όμορφες παραμέτρους του καλοκαιριού.
Χαιρόμαστε γιατί, ευτυχώς, όλοι αυτοί οι συμπατριώτες δεν φτάσανε, ακόμα, στο σημείο να φεύγουν και να ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους. Και η χαρά που εκδηλώνουν σημαίνει ότι η επιστροφή οίκαδε είναι από τις προτεραιότητες όλων των ξενιτεμένων μας. Είτε κατοικούν σε άλλες περιοχές της χώρας είτε στο εξωτερικό.
Χαιρόμαστε γιατί, ευτυχώς, κρατάνε ακόμα μέσα τους αναμμένη τη σπίθα που γίνεται και φλόγα της επιστροφής στα πάτρια εδάφη. Στα χώματα που είδαν το πρώτο φως της μέρας. Εδώ που διατηρούν στο μυαλό τους αναλλοίωτες τις όμορφες παιδικές, αθώες και αγνές αναμνήσεις. Εδώ που είναι οι συγγενείς, γνωστοί και φίλοι… Εκείνοι πήγαν σε άλλη γη και σ’ άλλα μέρη και στέριωσαν κι αυτοί έμειναν εδώ να «φυλάττουν Θερμοπύλες».
Και αυτή η επιστροφή για τους ξενιτεμένους μας, έστω μία φορά το χρόνο, είναι αναγκαία για τη συνέχεια. Μία συνέχεια τιτάνια για τους περισσότερους αφού, κακά τα ψέματα, το «ψωμί της ξενιτιάς» είναι πικρό, όπως τραγουδούσε ο Στέλιος τη δεκαετία του ‘ 60. Και δεν παύει να είναι τέτοιο όσες χαρές και πλεονεκτήματα και αν απολαμβάνεις.
Βλέπεις στα μάτια τους αυτή τη χαρά και την αγαλλίαση όταν βρίσκονται στα πατροπαράδοτα πανηγύρια. Προσπαθούν με χίλιους δυο τρόπους να απολαύσουν τις λίγες μέρες, έστω, που τους δόθηκε η ευκαιρία να ξαναβρεθούν στο χωριό που γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν.
Σίγουρα είναι από τις πιο όμορφες στιγμές του καλοκαιριού αυτά τα συναπαντήματα με φίλους καλούς και αγαπητούς. Και για εμάς και για εκείνους. Είναι από τις στιγμές που και οι ίδιοι θέλουν να πάρουν μαζί τους όταν ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για να τις έχουν παρακαταθήκη το χειμώνα.
Κώστα, Αγγελική, Κώστα, Ελένη, Σπύρο, Σωκράτη, Παντελή, Γιώργη και τόσοι άλλοι σας ευχαριστούμε που δεν μας ξεχάσατε. Ούτε κι εμείς σας ξεχάσαμε και ας ζείτε μακριά μας! Καλώς τους και να περάσετε καλά!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
