Ήρθε καμαρωτός - καμαρωτός στο λιμανάκι καβάλα στο άλογό του, που πραγματικά ήταν υπέροχο και το καμάρωσα κι εγώ… Έκανε τη βόλτα του και έκανε μια στάση στη μεγάλη πλατεία… Ήταν εκεί και κάποιος άλλος, φίλος του προφανώς, έπιασαν την κουβέντα, πλησίασε και ένας δικός μας και καμάρωνε κι αυτός το περήφανο ζώο. Κάποια στιγμή το άλογο αφόδευσε και βέβαια οι καβαλίνες του έπεσαν στο τσιμέντο, δίπλα εκεί που είναι παρκαρισμένες οι βάρκες… Τον παρακολουθούσα από μακριά να δω αν θα έκανε κάποια κίνηση για να καθαρίσει το χώρο… Όμως καρφάκι δεν κάηκε ούτε στον ίδιο ούτε στο φίλο του… Αδιαφόρησαν εντελώς…
Περίμενα υπομονετικά την αναχώρησή του για να τον ρωτήσω ποιος θα μαζέψει τις καβαλίνες… Κάποια στιγμή άκουσα το περπάτημα του αλόγου, πρόβαλα, του έκανα σήμα να σταματήσει και τον ρώτησα το αυτονόητο. Ρε παλληκάρι, ποιος θα μαζέψει τις καβαλίνες του αλόγου;… Με κοίταξε με χαμόγελο και μου είπε: «Μη σας απασχολεί και στενοχωριέστε, θα τις μαζέψει ο φίλος μου». Ε, τότε εντάξει, του απάντησα και περίμενα υπομονετικά να δω το φίλο του…
Περίμενα μεν αλλά άδικα δε… Ο φίλος του κάποια στιγμή αναχώρησε και οι καβαλίνες έμειναν απίκου για να τις μαζέψουν την επαύριον οι καθαρίστριες του Λιμενικού Ταμείου…
Και αν το παραπάνω περιστατικό είναι μεμονωμένο έχουμε και τα καθιερωμένα. Κύριοι και κυρίες φέρνουν βόλτα τα σκυλάκια τους στις προβλήτες του λιμανακιού, τα ζώα τους τα «κάνουν», αλλά μετρημένοι, στα ένα - δυο δάχτυλα, είναι εκείνοι που έχουν μαζί τους μια σακουλίτσα ή ένα γάντι να τα μαζέψουν. Και ευτυχώς που έρχονται μια δυο φορές τη βδομάδα τα κορίτσια που προανέφερα και έτσι καθαρίζουν «την κόπρο του Αυγείου»…
Μιλάμε για απαράδεκτη αναισθησία… Και μετά καμωνόμαστε και τους πολιτισμένους… Και περιμένουμε από τα παιδιά μας να γίνουν καλύτερα από εμάς… Όταν, όμως, μας βλέπουν να συμπεριφερόμαστε τόσο προκλητικά και με μια τέτοια αδιαφορία, τι θα κάνουν κι αυτά; «Κατά μάννα κατά κύρη, κατά γιο και θυγατέρα» που λέγαμε παλιά…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
